Gwiezdny pył

Wydaje się całkiem prawdopodobne, że za kilka lat, jeżeli jeszcze tu będziecie, znajdziecie u mnie wpisy tylko o takich filmach. Naprawdę, coraz częściej skłaniam się do kina z facetem w łódce. I nie chodzi tu szczególnie o wrażliwość Andrzeja Kondratiuka i proekologiczną wymowę Gwiezdnego pyłu, co akurat bardzo szanuję. Chodzi mi głównie o to tempo, jakby dostosowane do mnie. Przypomnę, że ostatnim razem przy okazji dzieł Kondratiuka byłem zauroczony jego Pełnią, teraz przyszedł czas na nieco nowszy Gwiezdny pył.

Utwór niezależny, w pełni Kondratiukowy, od początku do końca pod kontrolą mistrza, który ukształtował swoje dzieło, mam wrażenie, na własne podobieństwo. Innymi słowy Gwiezdny pył to Andrzej Kondratiuk Jak to możliwe? Otóż Kondratiuk w większości przypadków kręcił to, czym się interesuje. W materii filmowej są to dzieła zaangażowane w pewną sprawę, przedstawiają filozofię życia której Kondratiuk niezmiennie był wierny. Tak, jak w przypadku wspomnianej Pełni i tutaj w Gwiezdnym pyle mamy przedstawioną pochwałę prostych uroków życia. To życie uczciwe, z dala od miejskiego zgiełku, ulicznej krzątaniny, nawet z dala od pieniędzy (bo bohater Gwiezdnego pyłu prowadzi handel wymienny, na ten przykład dostarcza piękne okazy karpi za usługę).

W zgodzie z naturą.

Tematycznie mamy tu obraz człowieka, który żyje w zgodzie z naturą. W skromnej chatce wiedzie pustelniczy żywot z żoną. Są szczęśliwi, mają psa i kota. Są w miłości i to jest piękne. Cieszą się swoim towarzystwem. On (Krzysztof Chamiec) i ona (Iga Cembrzyńska) trwają w życiu wyznaczanym przez pory roku. On natomiast ma cel, który osiągnie. Buduje swoją własną elektrownie wodną.

I to jest główne przesłanie, ten wymiar ekologiczny. Kondratiuk układa świetne dialogi, a ze swoim przesłaniem na początku lat 80. jawi się jako nie tylko twórca, ale bardziej jak człowiek nauki, zaangażowany myśliciel, mądry i bezkompromisowy. Jest prawdziwym artystą ze swoją świadomością dotyczącą ekologii właśnie, tego jak powinniśmy współżyć z naturą. Robi to ogromne wrażenie. Ani przez chwile nie mamy wątpliwości, że Gwiezdny pył to rodzaj manifestu, forma uzewnętrznienia się reżysera. Piękny i skromny film.