Podniebna poczta Kiki

Gdyby ludzie ze studia Ghibli, a szczególnie ci którzy pracowali przy Podniebnej poczcie Kiki sadzili drzewa owocowe, to wszystkie owoce byłyby tak samo słodkie. Rozumiecie? Żadnej skuchy, wszystkie śliczne, żadnego kwaśnego niedojrzałego jabłka. Wszystkie idealne, czerwone, ale przede wszystkim smaczne. Takie jabłka, które przynoszą tylko uśmiech. Taka jest Podniebna poczta Kiki. Idealna w swojej słodyczy i dobroci. Ten film jest tak wypchany pozytywną energią, że nawet gdybym był wyjątkowo złośliwym i niedobrym chochlikiem, to miałbym trudność we wciśnięciu w fabułę jakiegoś negatywnego przekazu. Tak, pachnie tu trochę Kulturą dobra, ale cóż, niech mają. Podniebna poczta Kiki z 1989 roku jest przepięknie narysowaną i animowaną pozytywną historia o nastoletniej czarownicy (czyli Kultura dobra odpada), która chciała szybko się usamodzielnić.

A zaczęło się od powieści dla dzieci o wiedźmie Kiki (w Japonii to cały cykl, a Podniebna poczta Kiki jest dostępna na naszym rynku wydawniczym). Miały tu miejsce również lekkie perturbacje przy przystąpieniu do projektu, ale ostatecznie Podniebna poczta Kiki była kasowym hitem (najlepiej zarabiający tytuł w Japonii w 1989 roku).

To opowieść inicjacyjna o odważnym wejście w dorosłość przez Kiki. Jest młodą czarownicą, de facto dopiero co praktykuje magię. W czasie filmu nie uświadczymy jednak żadnych zaklęć. Umiejętność lotu na miotle powinna dziewczynie wystarczyć. I wydaje się to zupełnie normalne w tym świecie, dzieci opuszczają gniazdo rodziców gdy są na to gotowe. To one decydują, ale Kiki zdecydowała się jakby trochę za wcześnie, nie mogła doczekać się przygody. Nie ma tu strachu, to wejście w samodzielność przedstawione jest jako coś ekscytującego, bo i świat jest ekscytujący, ale przede wszystkim bardzo bezpieczny.

W zasadzie opis fabuły Podniebnej poczty Kiki mógłby się na tym zakończyć. Trzeba jeszcze dopisać, że dziewczyna znalazła swoją przystań w urokliwym, pełnym życia miasteczku o przepięknej architekturze i zatrudnienie w piekarni, w której otworzyła swoją jednoosobową działalność. Ponieważ ma szybki i pewny środek transportu, postanowiła świadczyć usługi kurierskie. Jest niezawodna. Do czasu.

Ups, czyżby w film ze studia Ghibli wdarł się jakiś negatywny element? Coś się stało? Nic wielkiego, bo Podniebna poczta Kiki to też historia o tych wszystkich wątpliwościach, twórczych kryzysach, o odnajdywaniu magii w sobie. Kiki bowiem zapomniała przez chwilę jak się lata na miotle, wielkie rzeczy, świat jest tak radosny że można bez tego żyć, a smutek który trwa kilka dni jest wpisany w życiową prozę. Tak musi być.

Hayao Miyazaki był podobno wykończony po Moim sąsiedzie Totoro, a jednak zdecydował się na poprowadzenie Podniebnej poczty Kiki z tego samego stanowiska głównodowodzącego, czyli reżysera. Oczywiście my, widzowie, tego zmęczenia nie jesteśmy w stanie dostrzec. Podniebna poczta Kiki emanuje energią, tutaj żywioł uderza w każdym kadrze, no chyba że jest czas na wyciszenie i smutna czarownica ma chwilę na kontemplację i zastanowienie się czy dobrze zrobiła. Jasne, że rozterki są, oczywiście że są chwile zadumy, ale to naturalny cykl w dorastaniu. Nie ma tu gniewu, zawiści, świat i postaci w filmie są urocze, czarujące i zapraszające. Miasteczko kwitnie od życia i serdeczności, sprawy są małe ale ważne, a bogactwo inscenizacji widoczne na pierwszy rzut oka. Gdy Kiki dolatuje do miejsca swojego przeznaczenia widzimy jak ten świat ją pochłania. To zupełnie inne miejsce niż jej bezpieczne gniazdko u rodziców. Czy się boi? Skądże. Jest może nieco przytłoczona, ale radzi sobie i nikt nie robi jej problemów.

To ponadczasowa animacja, chyba idealna żeby wejść w świat studia Ghibli gdzie magia i właśnie proza życia tak mocno się przenikają. I nikt temu się nie dziwi, wszystko egzystuje w pięknej harmonii.

Czas trwania: 102 min
Gatunek: anime
Reżyseria: Hayao Miyazaki
Scenariusz: Hayao Miyazaki, Eiko Kadono (na podstawie powieści)
Obsada: Minami Takayama, Rei Sakuma, Kappei Yamaguchi
Muzyka: Joe Hisaishi
Zdjęcia: Shigeo Sugimura