Osławiona

Osławiona od początku…

Osławiona czyli ona, córka niemieckiego agenta. Poznajemy ją jeszcze w Stanach Zjednoczonych gdy opuszcza salę rozpraw. Ojciec, którym jawnie gardziła za jego działania na rzecz nazistów został skazany. Ona, niewinna, znajduje się jednak w blasku fleszy. Media nie odpuszczą, w Europie trwa wojna, a jej się upiekło? Wiedzie się jej dobrze, ale w codziennym życiu mocno dokazują jej rodzinne koneksje. To nie jest łatwe życie, wszystko okupuje w przygodne romanse, dużo alkoholu, opinia publiczna jej nie wybaczy nawet jeżeli wciąż ma dużo znajomych.

Na jednym z przyjęć pojawia się tajemniczy mężczyzna, zawrócił jej w głowie (choć teoretycznie to tylko kolejny szarmancki brunet). To agent specjalny, który prosi ją o przysługę. Mają lecieć do Brazylii, a na miejscu Alicia, bo o niej mowa, ma inwigilować Niemców, którzy coś knują w Ameryce południowej. Jednym z nich jest mężczyzna, który niegdyś był w Alicji zakochany. Stara miłość nie rdzewieje, jak szybko przekona się Alicia Huberman. Przed nią stoi nie lada dylemat i nie tylko ten moralny. Inwigilować i szpiegować grupę na rzecz rządu USA, trzymać z pobratymcami jej ojca, paść w ramiona herr Alexandra Sebastiana, czy jednak zatracić się w uczuciu do przystojnego Devlina?

Komfort dla Hitcha

Klasyczny noir, ale głównie koronkowa robota filmowa. Już sama produkcja i same kulisy przedsięwzięcia stanowią nie lada opowieść o Hitchcocku jako o perfekcjoniście. Dodatkowo na wyjątkowe artystyczne atuty (nie mogę odmówić kunsztu na wielu polach) złożyła się pełna kontrola Hitcha nad własnym dziełem. Produkcja nie była jednak od początku łatwa i przyjemna, a zaczęło się od perturbacji z producentem Davidem O. Selznickiem. Od przepychanek, co do głównego pomysłu i motywacji dla szwarccharakteru (nie zdradzę), przez różne pomysły co do obsadzania aktorów i aktorek (Ingrid Bergman, Cary Grant i Claude Rains ostatecznie okazali się doskonałymi wyborami), po kwestie kluczowe (lokalizacje, wybór operatora, kompozytora etc.).

Hitchcock gdy już miał dopięte wszystko w tym podpisane umowy, co do każdego jednego punktu zyskał największy z możliwych komfortów w pracy. Kręcił tak jak chciał, gdzie chciał i w stylu jakim chciał. Nie spieszył się, mógł posiłkować się kilkoma ciekawymi technikami (zdjęcia w Brazylii, czyli ujęcia na balkonie zostały zrobione z wykorzystaniem efektu tylnej projekcji z Rio De Janeiro w tle). Co zyskaliśmy? Majstersztyk jeśli chodzi o montaż, pracę kamery, również sekwencje, które przeszły do historii kina, choć w różnym kontekście. Piszę tu chociażby o scenie pocałunku Devlina z Alicią, zmontowanego z trzy sekundowych scen, bo na tyle zezwalał obowiązujący kodeks Haysa.

Osławiona, kanon kina.

Osławiona należy więc do żelaznego kanonu kina. To obraz utkany z intrygi szpiegowskiej, delikatnych nici romansu i pociągnięty charakterystycznym dla Hitchocka suspensem. I wszystko tu zagrało, ale ja wciąż nie mogłem uwierzyć w uczucie na linii Devlin i Alicia Huberman, czyli Cary Grant i Ingrid Bergman. Nawet jeżeli sytuacja na planie była wymarzona i nawet jeśli Grant okazał się taki szarmancki i pomocny dla szwedzkiej aktorki, jak można dzisiaj wyczytać z relacji, to w filmie tego nie czułem. Być może zawinił tu chłodny Hitchcock, który miał w zamyśle przedstawić coś gorącego (ok, scena pocałunku ma mocny ładunek emocji), ale wyszło nieprzekonująco w nawiązaniu do czegoś głębszego i czegoś co mogłoby determinować działania bohaterów.