Etiuda w czerni

Tak jak z powodzeniem Alex Benedict dyrygował orkiestrą, tak samo chciał dyrygować w życiu. Miał do pewnego czasu pod kontrolą żonę, teściową no i kochankę. Ale pianistka chciała więcej, chciała wyjść z cienia, była ambitna, a na to pozwolić sobie maestro nie mógł. To by oznaczało odcięcie od milionów, którymi dysponowała teściowa. Umówmy się, praca dyrygenta, wywiady, wykłady na uczelni to sporo, ale nie na tyle sporo, by utrzymać ogromną willę służbę ogrody. Wpadkę jednak zaliczył morderca w sposób dość prozaiczny, tego jednak nie zdradzę.

Etiuda w czerni jest niezwykła pod wieloma względami. Po pierwsze pojawia się pies porucznika, wzięty ze schroniska uroczy basset, który od tej pory będzie towarzyszył głównemu bohaterowi. Basset nie ma jeszcze imienia, nadaje się tylko do głaskania, a sekwencje z nim służą (na razie) głównie temu, by wprowadzić element humorystyczny. Od razu też widać, że pies i człowiek w tym wydaniu pasują do siebie idealnie. Leniwy basset i wiecznie roztargniony gliniarz. To pierwszorzędna zasłona dymna, bo dzięki psu Columbo ma kolejny poboczny temat, by wyprowadzić w pole podejrzanego. Basset to tylko jedna z niespodzianek w pierwszym odcinku drugiej serii. W roli mordercy wystąpił John Cassavetes, prywatnie przyjaciel Petera Falka. Cassavetes był już chwilę po premierze Minnie i Moskowitz, a w trakcie zabierania się za realizację Kobiety pod presją, w której jedną z głównych ról zagrał Falk. Cassavetes wniósł do serialu swój zwierzęcy magnetyzm, aktorską pewność siebie i charyzmę.

Co do intrygi to możliwe, że i sam Columbo był nieco zbity z tropu, gdy musiał zastawić sidła na dyrygenta, bo przecież sam był fanem jego dokonań na polu muzycznym. Ale Columbo to profesjonalista, chociaż na takiego może nie wyglądać. Alex Benedict natomiast zachował się niezwykle godnie gdy doszło do punktu kulminacyjnego. Spokojnie i z fasonem oddał się w ręce władzom. Finał w serialu zawsze jest bowiem taki sam, Columbo musi triumfować, a morderca skończyć za kratkami.

Etiuda w czerni to jednocześnie jeden z dłuższych epizodów w serii, bo możemy aż przez 90 minut rozkoszować się pojedynkiem pomiędzy porucznikiem, a dyrygentem. U panów aż iskrzy, a przyjaźń pomiędzy Cassavetesem a Falkiem przełożyła się w znaczący sposób na ten dziwny rodzaj chemii pomiędzy policjantem, a mordercą. Imponujący Cassavetes przyćmił jednocześnie kilka ważnych epizodów. W roli kochającej żony wystąpiła Blythe Danner (matka Gwyneth Paltrow, w trakcie realizacji serialu już w ciąży), która jako Janice Benedict jest bezbronna, cicha, skromna i niemalże ślepa (do czasu!). Z niespodzianek warto wspomnieć lokaja Alexa Benedicta, w którego wcielił się Pat Morita (Mr Miyagi). Etiudę w czerni wyreżyserował Nicholas Colasanto, doświadczony twórca telewizyjny, ale również aktor. Co do samej reżyserii to są i takie spekulacje, jakoby za Etiudę… od reżyserskiej strony odpowiadali sam Falk i Cassavetes. Dobrze się stało, etiuda brzmi dostojnie i stanowi doskonałe otwarcie dla drugiej serii.