Ostatnia góra

Druga góra świata, K2 i kilkunastu wspinaczy, którzy mają zamiar wejść na nią. O tym traktuje Ostatnia góra, dokumentalny film o wyprawie pod kierownictwem Krzysztofa Wielickiego. Film pełen dramatycznych wydarzeń (epizod z Nanga Parbat), nerwowych chwil i emocji.

„Najważniejsza jest góra” – słychać w pewnym momencie w obozie. To ważna chwila, przełom, gdy wcześniej następuje rozłam, pojawiają się niesnaski, kłótnie. „Najważniejsza jest góra” – wprowadza spokój, bo uczestnicy wyprawy potrafią szybko ochłonąć, wyciszyć się i skupić na celu. To profesjonaliści, ale także tylko ludzie. Każdy ambitny, na tym etapie swojego życia, chciałby być liderem, zrobić coś po swojemu. Nie można się temu dziwić, bo każdy z nich z takim bagażem doświadczeń „wie lepiej”. Jednak porządek musi być, tak samo jak hierarchia, ustalone cele i drużyna. Zdobycie takiego szczytu to robota zespołu i to w Ostatniej górze, dokumencie niezwykłym pod wieloma względami starał się przekazać jego twórca, Dariusz Załuski..

Każdy widz może wynieść coś innego z seansu. Ludzi zaznajomionych z tematem zachęcać nie trzeba. Ci, dla których góry są pasją, urlopy planują tak, by jak najwięcej czasu spędzić w górach, w folderach ze zdjęciami przeważają zdjęcia szczytów nad rodzinne imprezy, Ostatnia góra będzie wielkim skarbem. I pewnie nie pierwszym filmem z tego gatunku na półce.

Ale i dla reszty widzów, laików, produkcja niesie ze sobą wiele wartości, nie tylko poznawczych, chociaż i te pozwolą złapać szerszą perspektywę. Ostatnia góra to spektakularnych obraz szczytów, które pozwalają, cierpliwym, upartym i dobrze przygotowanym zbliżyć się do siebie. Nie wszyscy bowiem mogą dostąpić łaski wejścia na wierzchołek. Twórcy dokumentu dobitnie wskazują czym jest okupione marzenie.

Esencją filmu Dariusza Załuskiego jest majestat przyrody, który w przedstawionym formacie potrafi być zniewalający. Nawet osoby, które w górach były ostatnio 20 lat temu przy okazji szkolnej wycieczki do Zakopanego nie pozostaną obojętne na serwowane przez operatora widoki. Ostatnia góra to zapierające dech w piersi, przytłaczające wręcz szczyty, piękne, ale też groźne, o czym przekonają się uczestnicy wyprawy.

Dariusz Załuski nie pochylił się jednak tylko nad widokami, ale przedstawił też kulisy wyprawy i pokazał jak funkcjonuje grupa, pojawiają się konflikty i jak ekipa z konfliktów wychodzi. Ekstremalne warunki, walka z wiatrem, temperaturą, walka o każdy kolejny metr udowadnia, że wspinaczka wysokogórska przeznaczona jest tylko dla nielicznych. To wszystko powoduje, że spojrzymy na tych ludzi trochę inaczej, staną się nam bliżsi, bo będziemy towarzyszyć im podczas posiłków, zwykłych rozmów, w chwilach gdy wątpią i odzyskują nadzieję. Góra ostatecznie wygrywa, a moment gdy trzeba oddać jej pola należy do scen bardzo wzruszających i cieszę się, że Dariusz Załuski go uchwycił.