Szpieg

W 1993 roku na granicy pomiędzy Południową a Północną Koreą stosunki są wciąż napięte, a nuklearny program z północy nie pozwala służbom z południa przybrać biernej postawy. To okres zimnej wojny, czas szpiegów, między innymi wojskowego oficera, agenta Parka (Jung-min Hwang, który w filmie Lament wykreował pamiętną rolę egzorcysty) o pseudonimie Czarna Wenus. Chociaż jego „angaż” i działania są jasne, to z czasem wszystko zaczyna się rozmywać. Park ma szpiegować północ i sprawdzić na jakim etapie jest jądrowy program w państwie pod rządami Kim Dzong Ila. Operacja przeprowadzana z chirurgiczną precyzją zakładała zarzucenie przynęty w postaci biznesowych kontraktów, a nastawionym na czerpanie zysków ze współpracy miał być Park. Przy okazji inwigilacji obiektów będzie obsadzony w roli kapitalisty, któremu zależy tylko na powodzeniu interesów. W ten sposób teoretycznie jest daleki od podejrzeń, bo przecież pieniądze robi się ponad podziałami. Coś w tym jest, jednak Park nie wziął pod uwagę, jak bardzo ponad podziałami potrafią pieniądze leżeć.

Mało filmów szpiegowskich w historii kina zbliża się do poziomu Szpiega Jong-bin Yoona. Z nowszych tytułów być może najbliżej mu do Tinker Tailor Soldier Spy Tomasa Alfredsona, ale nawet tam seans potrafi przybrać gwałtowniejszą formę. Każdy bowiem twórca próbuje ostatecznie uatrakcyjnić fabułę i wplata w swój obraz sceny akcji. To zrozumiałe, bo kino ma przede wszystkim pełnić funkcję medium rozrywkowego. Jednak Jong-bin Yoon udowadnia, że można przez dwie godziny stworzyć interesującą, inteligentną rozrywkę, w której najważniejszy jest gorzki przekaz. Tam, gdzie w zasadzie trwa ideologiczna walka na pierwszym planie, na drugim (ważniejszym z perspektywy realnych decyzji) wrogowie potrafią uścisnąć sobie dłonie i zapomnieć o własnych przekonaniach.