The Equalizer 2

Czyżby druga cześć The Equalizer (Bez litości) była zwiastunem zmierzchu ekranowych fajterów w średnim wieku? Towarzyszyła mi wprawdzie przed premierą trudna do określenia obawa o kolejną odsłonę perypetii Roberta McCalla, ale postanowiłem cierpliwie czekać i profilaktycznie nie dmuchać w balon oczekiwań. A oczekiwania mam zawsze, jeżeli chodzi o akcyjniaka, który ma odwiedzić sale kinowe. Antoine Fuqua, reżyser niezwykle pracowity (wypuszcza filmy rokrocznie, a na plakacie każdego z nich wciąż widnieje „from the director of Training Day„, tego mu nie odbierzemy) nie sprostał założeniom, które dotyczą każdego kinowego sequela.

Owszem, Robert McCall (Denzel Washington) jest wciąż facetem stąd, dobrym samarytaninem, który z tą samą uwagą pochyla się nad losem pobitej dziewczyny, staruszka, który szuka wspomnień z czasów II wojny światowej, czy zabitej przyjaciółki – ostatniego ogniwa łączącego go ze światem żywych. Jakże osobliwe jest prowadzenie akcji w Bez litości 2 zrozumie tylko ten, kto zdecyduje się na seans lub poświęci chwilę na kolejne akapity.

Antoine Fuqua razem z główną osią fabularną (McCall chce wytropić sprawcę zabójstwa agentki i się zemścić, wiadomo) prowadzi bohatera drogą tych wszystkich małych dobrych uczynków ujętych rzecz jasna w gatunkowe kino akcji. W praktyce wygląda to tak, że McCall prowadzi śledztwo i są to niebywale nużące sceny, gdy staje się na chwilę Sherlockiem Holmesem (chociaż mógłby się po prostu spytać widzów, ci rozgryźli zagadkę po kilku minutach), a w między czasie załatwia sąsiedzkie problemy, bo akurat wyjrzał przez okno, a tam na ulicy ktoś doczepił się do małoletniego sąsiada, który może być artystą, jednak na ulicy leży przecież łatwiejszy pieniądz.

Jest przez to The Equalizer 2 niezwykle męczący, nużący, gubi tempo, rozpoczyna wątki, które chociaż są zamknięte, to wszystkie w kilku minutowym epilogu. Jasne, że sceny akcji i choreografia są na miejscu i pierwszorzędnie ułożone. Oczywiście, że Washington doskonale wygląda w scenach akcji przecinając rozcinając delikwenta kredytową karta czy łamiąc palce, ręce, nogi. Nie można też nic zarzucić mu aktorsko, nie wypada, bo wciąż potrafi skupić na sobie uwagę, gdy mówi lub spojrzy. Ocena wynika z całego pomysłu na prowadzenie sequela, a raczej z kompletnego jego braku.

Mało satysfakcjonująca rozrywka. Jak ulubiony posiłek, do którego ktoś dodał przez pomyłkę szkodzące składniki.

Za seans dziękuję sieci kin