Rytuał

A oni wszyscy znowu będą powtarzać to samo. Że „sztampa” i że „klisze” (moje ulubione). Tak, David Bruckner nie siląc się na oryginalność nakręcił porządny, nieco staroświecki horror, który w latach 80. miałby tagline „Sometimes dead is better” albo “Who will survive and what will be left of them?”. Te i wiele innych „zachęt” na okładkach kaset video zawsze zwiastowało to samo – rozrywkową sztampę dającą 90 minut obcowania z video-frajdą. Co wymyślicie, zapewne tu jest. Mężczyźni nie przystosowani do survivalu zbaczają z trasy. Jeden kuleje, trochę się gubią, trafiają w miejsce, do którego za cholerę by nie weszli, gdyby nie wyjątkowe okoliczności. Są świadkami dziwnego, obcesowego kultu, ofiarami omamów, a głównie nieproszonymi gośćmi. No, ale jak już są, to trzeba ich należycie podjąć! I w zasadzie to wszystko. Jednak David Bruckner swoim Rytuałem nie ściemnia, jeżeli chodzi o swoją twórczą drogę. Jest reżyserem od horrorów i z horrorem mu najlepiej wychodzi. W Rytuale, przy okazji klasycznego survivalu ściągniętego do roli slashera (którego film jest naturalnym gatunkowym spadkobiercą), dostaliśmy jeszcze ździebko folk horroru. Niedużo, ale na tyle, by smakowicie wychylał się zza gęstych drzew. Pogańskie sekty z ukłonem w kierunku mitologii nordyckiej zasługiwały być może na bardziej plugawe koszmary, jednak i te, skrojone przecież na molocha z branży VOD, platformę Netflix, są satysfakcjonujące. Jest tu bowiem parę scen, które reżyser Southbound i jednego z segmentów w V/H/S (Amateur Night) z powodzeniem zaimplementował (przemycił?) na szersze grono odbiorców. Podstawowym atutem Rytuału jest miejsce jego nakręcenia i lokacje dobrane przez sztab produkcyjny. Wrażenie robią wszystkie widoki, gęsty las, leśne ścieżki, dziewicze przesmyki. Tylko wziąć plecak, paczkę przyjaciół i poszwędać się po tej dziczy! A nuż spotka się jakieś miłe i sympatyczne towarzystwo. 6+