Camerimage 2017

No i zakończył się najlepszy festiwal na świecie. Międzynarodowy, prestiżowy Camerimage 2017 dobiegł końca. Przez osiem dni było zaprezentowanych kilkaset filmów (wliczając teledyski, etiudy, shorty, dłuższe i krótsze formy ekranowej wypowiedzi). To naprawdę sporo. W przypadku takiej liczby i seansach pokazywanych od rana do późnych godzin nocnych na sześciu rożnych salach (trzy w Multikinie, kino Orzeł i dwie sale w Opera Nova) nie dało się wszystkiego zobaczyć. Nie ma bata. Wyjątkowo rozbudowana redakcja, z wyjątkowo agresywnymi redaktorami (miej kartę wejścia, a się dostań!) mogła opisać dużo, ale wciąż nie wszystko. Zobaczyłem więcej niż opisałem, ale wybaczcie, że odbierane całym sercem Braveheart czy kilka innych skwituję tylko słowem arcydzieła. Co tu dużo recenzować. Każdy przecież widział tytuły z retrospektywy Johna Tolla. O! A na zamknięciu gali pan prezydent Rafał Bruski również napomknął, że Waleczne Serce to jego Top1. No i przeszliśmy gładko do wspomnianej już gali zamknięcia. Jeden z moich filmów roku (Trzy billboardy za Ebbing, Missouri), został ulubionym filmem publiczności. Nagrodę krytyków dostał Sweet Country (będzie o nim aż w dwóch miejscach, stay tuned!). Cała gala obfitowała w wiele uroczych momentów, te wzruszające przyszły razem ze wzruszeniami uczestników. Zawsze udziela mi się atmosfera, gdy nieradzący sobie z emocjami (i dobrze! Nie każdy może być Franciszkiem Maurerem) wkracza na scenę i ze ściśniętym głosem odbiera być może swoją pierwszą, mam nadzieję, że nie ostatnią statuetkę. Było też sympatycznie, bo lokalnie, czyli bydgoszczanin Marcin Sauter zgarnął nagrodę za krótkometrażowy film dokumentalny Żalanasz – pusty brzeg (gratulacje). Potrzebnego kolorytu dodał gość zza oceanu, legendarny reżyser teledysków, który współtworzył to, co spijaliśmy ze starego MTV. Sceniczny zwierz, fucking awesome Wayne Isham. Bon Jovi, Judas Priest, Michael Jackson, Janet Jackson, KISS, Roxette, Mötley Crüe, Britney Spears, Kelly Clarkson, Whitesnake, to tylko mały procent gwiazd, dla których Isham robił teledyski i przykład rozstrzału w jakim funkcjonuje twórca. Innymi słowy, kręcił ze wszystkimi, co zresztą widać po wyrywnym usposobieniu. Rokrocznie Camerimage daje mi wiele kina w kinie i to z tego pierwszoligowego sortu. Gdzież indziej na jednej scenie, jednego wieczoru posłuchacie i zobaczycie Kennetha Branagha, Phillipa Noyce’a, Johna Tolla, Edwarda Lachmana i wielu innych.

Nagrodę w konkursie głównym (to będzie ciekawe!) poprzedził mały manifest jury odczytany przez przewodniczącego Michaela Apteda (Park Gorkiego, Nell, Goryle we mgle, Córka górnika), który dotyczył prezentowanych filmów na tegorocznym Camerimage (wiem, który konkretnie przegiął pałę. Jeszcze o nim będzie) i bezpodstawnego pokazywania w nich przemocy. Szacuneczek, że wspólnie doszli do takiego konsensusu i wniosek powstał, chociaż absolutnie się z nim nie zgadzam. Ja mimo wszystko chciałbym wierzyć, że całe medium filmowe jest sprawą przemyślaną i występująca przemoc służy opowiedzeniu czegoś.

Cały festiwal jak zwykle został pierwszorzędnie zorganizowany, w rzece Brda nikt się nie utopił (a próbował!). Moje nieliczne seanse, zawsze były takie same, czyli odbierane przez całą widownię, która niczym jeden organizm pompowała tą samą kinofilską krew. To świetne uczucie, gdy masz na sali tyle ogarniętego filmowo towarzystwa, które swoje emocje żywiołowo manifestuje, zawsze zresztą idealnie zgrywając się w tych samych miejscach. Gwizdy, gdy pojawi się kolejny filmowy zwyrol, oklaski, gdy w drzwiach pojawia się bohater z potrzebną odsieczą. Brawa, gdy mniejszy wygarnie większemu, radosny śmiech, gdy cwaniak dostanie po uszach i w końcu gorący aplauz, gdy kochankowie odnajdą się w mroku i zobaczymy ten długo wyczekiwany pocałunek. Lubię to wspólne przeżywanie bez komentowania. Każdy z widzów na festiwalowych salach był kinem.

Lista nagrodzonych poniżej (za Camerimage.pl). Wszystkie zrecenzowane filmy z tegorocznego festiwalu znajdziecie tutaj.