Atomic Blonde (2017)

Reżyser David Leith odbił od tematu Johna Wicka (był współreżyserem pierwszej części) i skupił się na solowych projektach. Jego Atomic Blonde to skądinąd taki John Wick w spódnicy mini, w środowisku szpicli, wtyczek, wywiadu. Ekranizacja komiksu The Coldest City dotyczy szamotaniny międzynarodowych wywiadów, a areną jest Berlin w czasie zimnej wojny.

Atomic Blonde wygląda jak najlepszy drink: kolorowy, bajeczny, słodki, gdy trzeba, ale i z delikatnym kwaskowatym posmakiem. No i to wykwintne szkło, ze szlachetnie wykończoną krawędzią. Gdy wlałem już w siebie zawartość szklany, to smak okazał się taki, że mi prawie łeb urwało z zachwytu. I wszystko byłoby w jak najlepszym porządku, tylko barman był jakiś ospały i całość podał o godzinę za późno…

David Leitch przekombinował. Chciał wynieść swój akcyjniak ponad zwyczajowy poziom fabularny i zaoferować szpiegowskie intrygi, twisty, zwroty, harce kotki i myszy w liczbie kilku sztuk. W ten sposób zmiksował swoją miłość do kina akcji z niepoprawną chęcią uszlachetnienia scenariusza o szpiegowską rywalizację (w efekcie nieznośnie meandryczną). KGB, Stasi, MI6 i CIA w jednym wielkim berlińskim kotle na granicy NRD i RFN w przededniu upadku muru berlińskiego.

Jak jesteś specjalistą od kaskaderki (a Leith specjalistą jest świetnym, bo przecież wyskakuje z samochodów, płonie, spada z wysokości i jest potrącany od ponad 20 lat), masz w ekipie Charlize Theron, Jamesa McAvoya, stylówę godną najlepszego czasopisma o modzie, stylu i marzeniach, do tego muzykę z lat 80., to ciśniesz sercem do końca, a nie silisz się na przepychanki kontrwywiadów, które ostatecznie nie angażują, a wręcz potrafią wynudzić.

Atomic Blonde jest oprócz tego ciutkę cool na siłę. Nie odmówię jej niczego, jeżeli chodzi o prezencję (głównej bohaterce przede wszystkim), ale w pewnym momencie zaczął mnie irytować podkład muzyczny, który przecież kocham miłością niezmienną i szczerą. Jeżeli już bowiem zamierzasz wylać na swoje filmowe kadry taki muzyczny lukier, bacz, by się nie przelało! Tutaj mamy playlistę nie na jeden film, ale na kilka! Ale wspomniany w drugim akapicie drink zalał w końcu moją kinofilską duszę i mogłem z rozdziawioną gębą obejrzeć najlepszą (od nie pamiętam kiedy) walkę skręconą na quasi masterszocie (sprytnie zmontowanym przy scenach w zwarciu). Jest wyjątkowo dziarsko i brutalnie. I tak powinna się toczyć opowieść od początku!

Charlize Theron dała z siebie wszystko, McAvoy to łobuz co nie miara, a całość plusuje za berlińskich panczurów. Szkoda, że Atomic Blonde starała się być czymś więcej, niż powinna być. Do kina oczywiście zapraszam, bo tych kilku scen nie wypada przegapić!

Czas trwania: 115 min
Gatunek: akcja
Reżyseria: David Leitch
Scenariusz: Kurt Johnstad, Antony Johnston, Sam Hart
Obsada: Charlize Theron, James McAvoy, Eddie Marsan, John Goodman, Toby Jones, Til Schweiger
Zdjęcia: Jonathan Sela
Muzyka: Tyler Bates