Kidnap (2017)

Najtisowy sznyt nie ogranicza się tylko do realizacyjnego stylu. Elementów, które przywodzą na myśl złotą erę VHS i filmów akcji jest więcej. Szybki, powtarzający się montaż podobnych scen (sprzęgło, jedynka, gaz, rura), one-linery padające w finale bez wytchnienia, no i sceny kulminacyjne, w których główna bohaterka staje do ostatecznej potyczki ze zwyrolami. Film obfituje ponadto w doskonałe sceny pościgów i kilka świetnych patentów od operatora Flavio Martíneza Labiano (jak trik z przejazdem kamery przez zamkniętą szybę samochodu)

Oczywiście tytuł nie jest pozbawiony wad. O ile byłby lepszy, gdyby bohaterka nie uzewnętrzniała przed widzem swoich myśli, a wszystkie decyzje podejmowała przy gniewnym aplauzie swojej mimiki. Przecież nominowana do Oscara Berry z pewnością potrafiłaby  wykrzesać dramatyczne nuty bez monologów w samochodzie. To w zasadzie jedyny przytyk, bo i tak całość mija w szalonym oldskulowym tempie. W czasie całego seansu łapałem się na bezustannym wykrzykiwaniu rad w kierunku zostawionej samej sobie matce: „No szybciej! Uderz w ten samochód! Co ty robisz?!”. Wszystko oczywiście robiła dobrze i za nic w świecie nie chciałbym jej przeszkadzać, tylko po prostu przyspieszyć jej auto, a przede wszystkim jakoś pomóc.