The Devil’s Candy (2015)

Wielki, obleśny typ próbuje w środku nocy zagrać coś na gitarze. Podłączony do wzmacniacza ani myśli uszanować nocną ciszę. Uderzanie w struny wyraźnie go uspokaja, ale pozostali domownicy ani myślą dostosować się do „potrzeb” niedoszłego muzyka. BAM! Tak zaczyna się The Devil’s Candy.

Zawiązanie akcji od incydentu, po zapoznanie nas z głównymi bohaterami stanowi dość klasyczny przebieg fabuły. Poznajemy więc sympatyczną rodzinę w układzie 2+1, która decyduje się na zakup nowego domu (TEGO domu). W architektonicznym stylu podobnym do wielu stojących na dalekich teksańskich przedmieściach, o wyglądzie zbliżonym do tego z Teksańskiej masakry piłą mechaniczną. W okolicy dość szybko pojawia się wspomniany oblech, który w sposób agresywny nachodzi rodzinę.

The Devil’s Candy to całkiem przyjemny horror, który nie trąci za bardzo sztampą (nie na tyle jednak, by napisać o nim – oryginalny). Muszę jednocześnie przyznać, że zapowiadał się na o wiele bardziej gwałtowny, niż był w rzeczywistości. To co uderza najszybciej widza, to tempo opowiadanej historii. Akcja rozgrywa się na tyle szybko, iż twórca w mig przechodzi do sedna, a my nie mamy naprawdę już czasu bawić się w szukanie odniesień poprzestając na tym, że filmowi Seana Byrne’a najbliżej do horrorów z początku lat 90.

Całość upływa pogodnie i bezboleśnie, i rzeczywiście przydałoby się twórcom więcej kasy na wykończenie i efekty. Seans nie jest przez to ani brutalny, ani krwawy. Na szczęście horror traktuje wyobraźnię widza z szacunkiem mając nadzieję, że dopowiemy sobie wykończenie niektórych fragmentów. Polecam dla muzyki (Slayer, Machine Head, PJ Harvey i kilka innych), sympatycznej rodzinki, zdjęć i tempa. Aha… Warto się również przekonać czym są tytułowe diabelskie łakocie.