Niedocenione ’87

Darzę ogromnym sentymentem to cudownie kiczowate miejscami post-apo. Sentyment zaś wynika z co najmniej kilku powodów. Pierwszy prozaiczny to plakat, który wisiał na wejściu do wypożyczalni kaset video. Mocna heroina, która w latach 80. jeszcze heroiną w mojej świadomości nie była, a po prostu źródłem nastoletnich podniet. Pragnąłem mieć ten plakat u siebie. Te kolory, sylwetka głównej bohaterki, giwery, samochody, wybuchy! Drugi powód to już sam film i temat przewodni, czyli wspomniane post-apo. Po arcydziele w postaci filmu Mad Max mało filmów dorównywało obrazowi Millera. Cherry Model 2000 zbliżył się nieznacznie i to wystarczyło. Sceny otwierające, tak sensualne, seksualne i wilgotne. No i w końcu Melanie Griffith, ech. Okazuje się, że to rzeczywiście film w sam raz dla nabuzowanego nastolatka! Ale przy kryzysie wieku średniego też sprawdza się niezgorzej. Oglądajcie, bo to perła. Tytuł pojawił się już w cyklu „Niedocenione” (o tu), więc o czymś to świadczy!

To była petarda na VHS, I nawet nie w wypożyczalni, bo szczerze mówiąc nie przypominam sobie Ukrytego na półce (u mnie nie było). Film o którym przy wspominaniu tego pięknego filmowego okresu mówi się zdecydowanie za mało. Trochę science-fiction, trochę horror. Wciągający jak diabli, z perfekcyjnie napisanym scenariuszem o obcym, przechodzącym z ciała do ciała. Z ulicy, na salony, po najwyższe szczeble władzy. Obca forma życia przejmuje całkowicie kontrolę nad kolejnymi osobnikami (zwierzę, człowiek, whatever). Tropem drapieżnika (notabene tytuł Drapieżnik funkcjonował w drugim obiegu) rusza policjant z dokooptowanym do pomocy agentem Lloydem Gallagherem (Kyle MacLachlan!). Film ma zajebiste otwarcie – pościg za czerwonym ferrari z dziewczyną za kółkiem, w której aktualnie przebywa intruz. Policja oczywiście nie zdaje sobie z tego sprawy. Uciekająca piękność to Claudia Christian, modelka i jeden z apetycznych wabików tego tytułu. Oglądajcie Ukrytego, To świetny scenariusz, masa rozrywki, ejtisy i detektyw Cooper (który jeszcze nie wiedział o istnieniu Twin Peaks) na ulicach Los Angeles! Dodatkowo trzeba wspomnieć, że Ukryty to męskie i brutalne kino.

Samoloty, pociągi i samochody (1987), reż. John Hughes
John Hughes, to przede wszystkim scenarzysta. Mówiąc o nim „reżyser”,  wymienia się jednym tchem Klub winowajców, Szesnaście świeczek, Wolny dzień pana Ferrisa Buellera. Natomiast Samoloty, pociągi i samochody już rzadziej :(.  Komedia Johna Hughesa nakręcona od początku do końca na pełnych obrotach z inteligentnym, czasem gorzkim, zawsze szczerym dowcipem. Kino drogi z dwoma moimi ulubieńcami z kina spod znaku tego lżejszego z lat 80. Steve Martin jako spięty, spieszący się na Święto Dziękczynienia Neal i irytujący Neala i widzów Del (John Candy). Obaj panowie o dwóch różnych charakterach, obaj będący na dwóch różnych życiowych biegunach są na siebie skazani w drodze przez Stany Zjednoczone do domu. Wzruszające kino drogi, z humorem, który bawi mnie po dziś dzień. John Hughes w swoim najlepszym wydaniu stworzył opowieść, która zmienia Neala i przede wszystkim widza. I rzeczywiście martwi mnie, że na tyle wymienianych pozycji Hughesa, ten wymienia się stosunkowo rzadko.