Beyond Outrage (2012)

Gdy Otomo (Takeshi Kitano) wychodzi z więzienia, mafijne klany ponownie muszą wejść na szachownicę. Poznajemy nowe przymierza i układy. Rodziny i wrogowie z przeszłości, teraz stają się przyjaciółmi. Kimura (Hideo Nakano) z pociętą przez Otomo twarzą w Outrage staje się jego skrzydłowym w drodze do wyrównania rachunków. Ale czasu trochę minęło, starzy gangsterzy są jeszcze starsi, a ich powolne ruchy stały się jeszcze wolniejsze. Otomo jest już zmęczony i chciałby odejść na zasłużoną emeryturę. I ma taką możliwość. „Jestem za stary na to gówno” – mówi Kitamurze. Jednak stare tatuaże do czegoś zobowiązują.

Beyond Outrage będące bezpośrednią kontynuacją Outrage wypada trochę słabiej niż część pierwsza. Walka o władzę trwa już za długo. W filmie zamkniętym w jednej historii zdaje to egzamin doskonale, ale teraz praktycznie obserwujemy to samo. Co nie zmienia faktu, iż tak w tym świecie zapewne jest! Ciągłe podchody, oskarżenia, w końcu egzekucje wpisane są w rzeczywistość yakuzy i trwają od wieków. Jednak w filmowym języku oglądanie tych samych postaci, w dodatku bardziej zmęczonych, wypada gorzej. Mamy ponownie te same sterylne biura, pięknie skrojone garnitury, przejazdy czarnych limuzyn, w końcu strzały. Fabuła ma się oczywiście opierać na powrocie Otomo i tego, czy da radę wykrzesać z siebie ogień. Oczywiście o resocjalizacji nie ma tu mowy. Urodzony z palcem na spuście gangster mógłby wprawdzie usunąć się w cień, ale…

Dopiero niezwykle gorzki finał opowieści pokazuje całą prawdę o przestępczym świecie. Gangsterzy rzadko umierają śmiercią naturalną, przyjaźń nie ma racji bytu, a honorowy kodeks, do którego tak często odwołują się yakuza, istnieje po to, by podtrzymać iluzoryczną wartość wyrazów: szacunek, obietnica, hierarchia. Ciekawy jest też fragment, gdy w szeregach mafijnych jest ustalany nowy porządek. Kolejni członkowie yakuzy otrzymują nowe zadania, przydziały. Całość wygląda jakby była oparta na bardzo wysokich korporacyjnych standardach. Organizacja sprawia wrażenie takiej z solidnymi fundamentami. Niestety wystarczy jeden gość z bronią i niekoniecznie przyzwoleniem na działanie, by obnażyć kruchość i wątpliwej jakości spoiwa.

Takeshi Kitano zgłębił temat z aptekarską wręcz precyzją. Dopracowany w najdrobniejszych szczegółach, niezwykle zimny w wyrazie. Beyond Outrage pokazuje świat wyrachowany, w którym bohaterowie marzą tylko o jednym – o władzy. Nawet jeżeli mieliby ją posiąść choćby na chwilę. I co ciekawe, każdy, nawet ten postawiony w hierarchii niżej, może tej władzy posmakować.