Agonie (2016)

To opowieść o jednym skoku w nicość i jednej przerażającej zbrodni. Mogliście słyszeć o tej historii. Chłopak poćwiartował swoją dziewczynę i kolejne jej fragmenty powyrzucał do koszy na śmieci rozlokowanych w różnych częściach miasta.

Wyjątkowo depresyjny seans został utrzymany w tonacji podyktowanej wiele lat temu przez Gus Van Santa. David Clay Diaz, rocznik 89′, urodzony w Paragwaju, od 4 roku życia na stałe mieszkający w Austrii zajrzał wgłąb ludzkiego umysłu (i to tego najmroczniejszego) w momencie, gdy człowiek stoi nad przepaścią. Zrobił to jak wspomniany Gus Van Sant (jeden z mistrzów austriackiego reżysera) w swoim Last Days. I podobnie jak twórca Słonia, nie znalazł jasnej odpowiedzi na pytanie: „Co ostatecznie pcha ludzi do zrobienia tak przerażającego kroku?”. Niezależnie czy jest to krok w kierunku zbrodni, samobójstwa czy innych dramatycznych wydarzeń.

W Agonii twórca przedstawił dwie równoległe historie i obie bez happy-endu. To historia chłopaka z dobrze sytuowanej rodziny, który studiuje filozofię prawa i właśnie poznaje dziewczynę. Jest dziwnie apatyczny, małomówny, ze skłonnością do duszenia gniewu. Drugi bohater to Alex. W nim gniew widać na każdym kroku. Ojciec policjant, matka kura domowa opiekująca się małym dzieckiem. Alex wychodzi z wojska, rapuje o dziwkach, chleje wódę, chodzi na siłownię chociaż efektów nie widać. Nie ma pracy. Oboje mają już od dawna urwany kontakt z rodziną, chociaż ta jest za ścianą. Oboje czekają i oboje są kurewsko samotni.

Sfrustrowane jednostki i wyjątkowo długo tlące się lonty. Postaci są sportretowane w stalowych, zimnych kolorach. Bez uśmiechu na twarzach. Nie wiem, czy istnieje jakaś szansa na odwrócenie biegu wydarzeń. To mocny i przygnębiający dramat. Dramat opowiadany spokojnie i skromnie, gdzie na pierwszy plan ciągle wybija się smutna prawda o zapomnianych dzieciakach wychowywanych bez radości i pasji. Teraz, gdy takie osoby są już dorosłe i wszystkie karty zostały rozdane, obserwujemy ich agonię.