Star Trek: W nieznane (2016)

Wszystkie dotychczasowe kłopoty załogi Enterprise mają się nijak do tych, które tym razem zgotowali im scenarzyści. Bohaterowie Star Treka zawsze mieli ciężko i za każdym razem do końca nie było wiadomo w jaki sposób wykaraskają się z problemów, ale tym razem… Tym razem twórcy zadbali o konkretną przeszkodę. I to nie tyle wynikającą z horrendalnego położenia (w pewnym momencie) załogi, ale przede wszystkim z oponenta, który został przedstawiony w wyjątkowo groźny i sugestywny sposób. Villain z prawdziwego zdarzenia. USS Enterprise otrzymuje sygnał SOS i Kapitan James T. Kirk (Chris Pine), komandor Spock (Zachary Quinto) oraz reszta ekipy ruszają z odsieczą.

 
Powinienem być zadowolony z tempa akcji. I tak poniekąd jest. Reżyser Justin Lin, znany przede wszystkim z nakręcenia kilku części z serii Szybcy i wściekli, tutaj prezentuje widzom równie żwawą fabułę. To dobrze, jeżeli chodzi o samą wspomnianą akcję, jednak od drugiej strony jest już gorzej. I gwoli ścisłości to powinien być i jest główny przytyk. Nie wolno bowiem zapominać czym jest Star Trek, a J.J. Abrams chociaż przyjemnie łechta w kilku momentach podniebienia rasowych treków (piękna scena – pożegnanie Leonarda Nimoya), to ogólnie odżegnuje się od stonowanego „wydźwięku”. Akcja ponad wszystko. A dalej? Wewnętrzne dylematy Kirka (jestem już za długo w kosmosie) i Spocka (czas poświęcić się czemuś innemu), to za mało na science-fiction spod znaku tego uniwersum. Niestety taki jest wymóg naszych czasów i Abrams mając do dyspozycji 185 milionów nie zamierzał stworzyć przejmującego sci-fi z psychologiczną rozgrywką na pierwszym planie. Cieszę się jednak, że chociaż w kilku fragmentach Star Trek to wciąż ten sam Star Trek (przynajmniej dla laika, który liznął temat). Duża w tym zasługa scenarzysty Simona Pegga. To właśnie dzięki niemu dostajemy masę zabawnych uszczypliwości na linii Spock – doktor McCoy (Karl Urban).

Fajne są również zwroty akcji, kiedy myślisz, że w szaleńczej gonitwie skręcą w prawo, ale okazuje się, że opracowany plan zakłada kolejny fortel Kirka. Takich momentów jest kilka i muszę przyznać, że zarówno oponenci, jak i ja wpadaliśmy we wszystkie zastawione pułapki. To zapewne przez wspomniane tempo, bo nie ma tu czasu nawet na rozejrzenie się wokół. A szkoda, bo na przykład sam design Yorktown (metropolia w kosmosie) zasługiwał na dłuższe pochylenie się scenarzystów nad akcją w tym miejscu.

Co ciekawe nie przeszkadzały mi pełne chaosu potyczki w przestrzeni kosmicznej, ale to głównie ze względu na sam zamysł i sposób działania antagonistów. Prowadzone przez nich ataki są agresywne i brutalne i na drugi plan schodzi próba ogarnięcia tego co się dzieje. To jest zresztą mało ważne, gdyż sam pomysł jest dość oryginalny i przez to angażujący widzów. Na plus idzie wpadająca w ucho podniosła muzyka Michaela Giacchino, choć wykorzystanie „szlagierów” było co najmniej ryzykowne. Mimo to sprawdziło się, więc w finałowej potyczce można nawet poczuć dreszcze. Oczyma wyobraźni widziałem jeddnak fanboya uniwersum, który ze zdziwienia przeciera oczy, a w tym przypadku uszy. Podobało mi się, jednak tylko dlatego, że nie jestem ultrasem.

Za seans dziękuję sieci kin.