Kryptonim U.N.C.L.E. (2015)

W pewnym momencie mojej przygody z kinem firmowanym przez Guy’a Ritchiego zacząłem mieć z nim problem. Otóż, gdy prześledzę wszystkie filmy przez niego wyreżyserowane, nie potrafię o nich opowiedzieć. Z notatek wynika, że oceniałem je wysoko, ale teraz, po kilku latach pamiętam tylko pojedyncze kadry. Fabuła istnieje tylko jako iluzoryczna mgiełka zawieszona gdzieś tam w obłokach. przyglądając się obrazkom niczym z teledysku potraktowanym karkołomnym montażem. I im więcej mija czasu, tym mniejszą mam ochotę na powtórkę jakiegokolwiek ze starszych tytułów. Obawiam się, że i z najnowszym filmem Guy’a Ritchiego będzie podobnie.

Gdy sprawy dotyczą zagrożenia międzynarodowego i godzą w bezpieczeństwo zarówno ZSRR, jak i USA, oba kraje muszą przedsięwziąć odpowiednie środki, by zagrożeniu się przeciwstawić. KGB i CIA jednoczy siły (naprawdę?) i wykorzystując swoich najlepszych agentów – Solo (Henry Cavill) i Illya (Armie Hammer) – próbują ocalić świat. To oczywiście wielce nieprawdopodobne, by tak się stało, chociaż nastraja bardzo optymistycznie. Zawsze żywiłem przekonanie, że jak dojdzie do naprawdę poważnych problemów związanych z bezpieczeństwem świata, mocarstwa będą potrafiły się dogadać ponad podziałami.

Muszę przyznać, że pierwsza część seansu przedstawiła mi po trosze innego Ritchiego. Akcja była przyjemna i przede wszystkim jasna. Sceny na początku filmu, a w szczególności pościg, zrealizowane zostały spektakularnie z zabiegiem montażowym jak przy składaniu stron w komiksach (podzielony ekran na sekcje). Przyznaję, że film miał szansę sprawdzić się jako kino kumpelskie. Antagonizmy wynikające z pochodzenia, różnego szkolenia, czy zasad wpojonych w przygotowanie do służby (Illya prezentuje żołnierską dyscyplinę, Solo raczej nonszalanckie podejście do obowiązków) mogły przyczynić się do zbudowania solidnych filarów ciekawych relacji. Oboje są oczywiście profesjonalistami i co rusz próbują zaskoczyć partnera. To plus, gdyż daje nam to podstawę do twórczej kooperacji wynikającej z chęci zaimponowania drugiej osobie. Niestety, za tym stoi coś, co wedle konceptu realizacyjnego musi zostać pokazane, „żeby było po równo”. I tak: najpierw Solo ratuje Illyę i na odwrót. Illya prezentuje gadżet do rozcinania płotów, chwilę później w ramach rewanżu Solo otwiera drzwi jak sprawny włamywacz. Sztampa.

Kryptonim U.N.C.L.E. nakręcony na podstawie serialu produkcji brytyjskiej z lat 60-tych miał być w swoim założeniu szpiegowską komedią, gdzie większość humoru oparta jest na schemacie buddy-movie. Być może w serialu zdawało to egzamin. Przez kolejne odcinki można było przecież uwypuklić różnice pomiędzy agentami dwóch mocarstw. Na plus idzie odwzorowanie lat 60-tych (w których rozgrywa się akcja filmu) oraz muzyka. I to zarówno podkładu muzycznego, jak i dobranych piosenek, które słychać gdzieniegdzie w trakcie seansu.

Dochodząc do konsensusu powinienem napisać, że całość ogląda się przyjemnie i bezboleśnie… do czasu. To chyba było silniejsze od Ritchiego, bo przez ostatnie 30 minut mamy kilka typowych dla Guya zabiegów z „flashami” pokazującymi „jak było naprawdę”. Automatycznie zjeżyłem się, ponieważ poczułem się oszukany. Myślałem, że do finału będzie klasycznie, sensacyjnie i komediowo. Całość oceniam jako niezły.