Nienawistna Ósemka (2015)

Nie znam osobiście Quentina, ale po tylu przeczytanych z nim wywiadach i obejrzanych filmach wyreżyserowanych przez niego, jedno wiem na pewno: z Quentina jest straszny gaduła. Gada, gada, gada. Być może kolejny film Tarantino będzie się składał tylko z dialogów? W scenach otwierających do Bękartów Wojny (2009) jest jedna z moich ulubionych linii dialogowych w historii kina. Napięcie w każdym zdaniu. Swoiste przeciąganie liny pomiędzy uczestnikami rozmowy. Savoir-vivre w trakcie tej konwersacji to jedno, ale to, że jeden rozmówca stoi na pozycji strzelca, a drugi próbuje wybrnąć jak może z kiepskiego położenia, stawia tę scenę na szczycie filmowego suspensu. Rozmów było w Bękartach… rzeczywiście tyle, ile było trzeba. Takie zamknięte jezioro ze słowami. W Nienawistnej Ósemce ktoś zrobił wyrwę w tamie ograniczającej dialogi i… rozlało się.

Nie zmienia to faktu, że w gruncie rzeczy to wciąż dobre kino. Nie widziałem wprawdzie Cut-Throats Nine (1972), z którego podobno QT czerpał garściami i przerzucał do H8full Eight. W ofertach z filmem Joaquína Luisa Romera Marchenta handlowcy już wstawiają informację: „One of Tarantino’s favorites and clearly a huge influence on THE HATEFUL EIGHT”. Sam film (Cut-Throats Nine) kosztuje obecnie wyjątkowo i podejrzanie dużo. Cóż… znam prawa rynku i doskonale to rozumiem. Widziałem jednak inny western, którego elementy w kilku fragmentach (poza śniegiem) odnalazłem w najnowszej produkcji sygnowanej nazwiskiem Tarantino. Piszę tutaj o Il Grande Silenzio (1968), o którym mogliście już przeczytać na tym blogu.

Hatefull Eight to perfekcyjnie zrealizowany western z dużą dozą kryminalnej zagrywki. Poznajemy łowców głów: Marquisa Warrena (Samuel L. Jackson) i Johna „Szubienicę” Rutha (Kurt Russel). Pierwszy wiezie zwłoki do miasta i w myśl zasady „żywy lub martwy” wychodzi ze słusznego założenia, że z martwymi jest mniej problemów. Drugi ciągnie Daisy Domergue (Jennifer Jason Leigh) na szubienicę. Ksywka przecież do czegoś zobowiązuje. Po drodze zabierają jeszcze rzekomego szeryfa in spe, który ma objąć urząd w miasteczku, do którego wszyscy zmierzają. Zaufania tutaj jest mało, a będzie go jeszcze mniej, gdy dotrą do Pasmanterii Minnie. To oberża, miejsce do rozgrzania kości i kupienia miętówek. Okazuje się, że wyrywająca drzewa zawierucha i mróz, który zamraża rwące potoki w minutę, zatrzyma podróżników na kilka dni w pasmanterii razem z przebywającymi już tam nieznajomymi…

I tu właśnie rozpoczyna się, rozwija i kończy krwawy dramat, western i kryminał w jednym. Dochodzi do spięć, starć, a nawet kilku tajemniczych zdarzeń, typowania winnych, oskarżeń.

Ósmy film Tarantino wypełniony jest dialogami. To już wiecie. Jednak dopiero w przypadku ósmego filmu widać już całkiem wyraźnie, że Tarantino przenosi swoich bohaterów z filmu do filmu. Dziki Zachód oczywiście jak nic stał się idealnym miejscem na zamknięcie wszystkich postaci w jednym domostwie. Wystarczyło dodać zamieć śnieżną i niemal jak w Coś (1982) Carpentera mamy wszystkich na patelni. Teraz wystarczy tylko zwiększyć płomień na palnikach, a wszyscy w mig zaczną podskakiwać. Przecież nie mogą wyjść na zewnątrz! To dobry zabieg, który najczęściej zdaje egzamin. Zdał i tym razem, bo jako widz wiedziałem, że właśnie tutaj musi dojść do konfrontacji. Przypominało to trochę chodzenie po polu minowym w oczekiwaniu na wybuch. Takie rozwiązania lubię.

Jeżeli chodzi o przenoszenie bohaterów, to jak nic Samuel L. Jackson z The Hateful Eight był wcześniej Samuelem L. Jacskonem z Pulp Fiction (1995). Ta sama erudycja, oratorskie popisy i długie wywody z puentą, którą de facto można było wyjawić 5 minut wcześniej. Nieprawda! Nie można było. Cała sztuka w specyficznym „gawędzeniu” tych postaci polega właśnie niejako na tym, że w połowie zaczynasz podejrzewać o co chodzi i w sumie boisz się, że właśnie do tego zmierza rozmówca. „Och, nie! Niech on dalej w to nie brnie!”. Tak to mniej więcej wygląda. Po raz ósmy zresztą. A inni? Proszę bardzo. Przecież Oswaldo Mobray (Tim Roth) to jak nic Dr King Schultz (Christoph Waltz) z Django (2012). Piszę tutaj tylko o sposobie wysławiania się i zachowania tychże konkretnych postaci. Czy to znaczy, że Tarantino nie ma już pomysłów na nowych bohaterów? Być może. I być może jednocześnie będzie to niedługo największy zarzut dla jego filmów. Odkładając jednak tę kwestię na bok, pozostaje nam coś jeszcze. Tarantino wydaje się w ogóle nie przejmować tym, że język mówiony przecież ewoluuje i (co ważniejsze) powinien być inny u postaci z różnych klas. Oczywiście nie chcę, żeby w Nienawistnej Ósemce, której akcja osadzona jest tuż po wojnie secesyjnej, mówiono językiem prymitywnym, ale rozumiecie… Ludzie są różni, tym bardziej ci, którymi Quentin wypełnił swój film. Bandyci, łowcy głów, często prości i nie wykształceni. Owszem, to widać jak na dłoni, ale już nie słychać. Co tam! Takie jest uniwersum Quentina. Jednak to, co najbardziej mi przeszkadzało w najnowszym filmie Tarantino, to coś co w dziewiątym filmie z pewnością mnie zdenerwuje. Brak kogoś z kim mógłbym się utożsamić. Wiecie… lubię się czasem wczuć w historię i stać tuż za plecami głównej postaci. Jak zwykle u QT nie mogłem tego zrobić. Wszyscy są tak zajebiście wyraziści. Każdy z nich zasługuje przecież na swój plakat do filmu. I każdy z nich ma!

Co tam (po raz drugi)! Całość przecież i tak fajnie się ogląda. Historia z przegonionym przez mróz synem generała dorównuje jakością historii z zegarkiem z Pulp Fiction, czy tej o prawdziwym pochodzeniu Sycylijczyków z True Romance (1993). Jak już dochodzi do naciskania na spust, to nienawistni są zaprawdę nienawistni. Jucha leci na wszystko i wszystkich. Dostajemy esencję Tarantino, czyli wielbienie ekranowej przemocy. Nie można zapomnieć o mistrzu Morricone za batutą. Ech… Ten film brzmi przepięknie. Co ciekawe, wydaje mi się, że kompozytor podzielił cały obraz na kilka muzycznych warstw. Jest Morricone z horroru. Morricone na Dzikim Zachodzie i w końcu Morricone jako maestro suspensu z kontrabasami. A sam finał lub raczej chwilę przed, to dla mnie czyste odwołanie do Evil Dead 2 (1987) w reżyserii Sama Raimiego (włącznie z muzyką).