Mandarynka (2015)

Dwie główne bohaterki to przyjaciółki. Pierwsza Sin-Dee (Kitana Kiki Rodriguez) świeżo po miesięcznej odsiadce dowiaduje się przypadkiem, że jej chłopak nie próżnował w czasie, gdy ona żegnała i witała każdy kolejny dzień zza krat. Innymi słowy, obce mu się stało słowo celibat. Druga, Alexandra (Mya Taylor), marzy o karierze piosenkarki i wlepia kasę bramkarzowi w małej, podłej knajpce, by móc zaprezentować dwie piosenki na scenie. Ach, zapomniałem dodać, że to wszystko dzieje się w wigilię. Śniegu jednak brak. To kolejny słoneczny dzień w Los Angeles. W tym samym Los Angeles, w którym anioły tracą skrzydła i leżą spłukane na ziemi, ławkach, śmietnikach.

Wigilijna opowieść z bohaterami, którzy nie dostali się do Gummo (1997) Harmony’ego Korine’a, bo byli zbyt kolorowi i pomimo braku perspektyw dzielnie stawiają czoła każdemu kolejnemu dniu na dzielnicy. Świetne dialogi włożone w usta aktorów, którzy pomimo tego, że przeszli przecież pełnoprawny casting zachowują się jak naturszczycy (w najlepszym tego słowa znaczeniu). Cięte riposty, kilka przykrych słów, codzienne utarczki z typami, którzy nie płacą, a chcą dostać. Dla nich to normalny dzień, dla nas magnetyzująca egzotyka. Ktoś się może spytać, co może być magnetyzującego w historii o transeksualnych prostytutkach? Właśnie ONE. Ich przyjaźń, dramaty i to, że każdy pragnie dostać choć skrawek uczucia w tym nieprzebranie pustym świecie.

Dla Seana Bakera nie jest bowiem ważna ich płeć. Pragnie pokazać, że najważniejszy jest człowiek i to jak sobie radzi pomimo huraganu przykrych wydarzeń. Mandarynka to także obraz tolerancji i tego jak wspaniałym przyczółkiem dla mniejszości są Stany Zjednoczone. Tu wszystko jest ustalone i wszyscy robią swoje. Po prostu żyją. I niech nikt mi nie wyjeżdża z upadkiem moralnym. Przecież każdy ma prawo do miłości, jakąkolwiek miałoby to formę.

Napisałem o bohaterach prosto z kina Harmonego Korine’a. Owszem, kloszardzi, menele, dilerzy, alfonsi, bezdomni znaleźli sobie w Mandarynce miejsce. Jednak to co wysuwa się na pierwszy plan w tym filmie to wielokulturowość znana z Do The Right Thing Spike’a Lee. Kolory w kadrach są zresztą podobne. Ciepłe barwy, gorące słońce, a na dole oni: Ormianie, Meksykanie, Afroamerykanie, Azjaci. Jeden wielonarodowy miks posypany ostrym chilli. Ostro bowiem jest od początku do końca. Bluzgi, wyzwiska, ciemne motelowe pokoje z całodobowym nierządem. Chiałoby się napisać sodoma i gomora. Gdzieś tam jednak wyrastają gesty bardzo ludzkie i przyjacielskie.

Podobnie jak z obrazem jest również z warstwą muzyczną. Sin-Dee pełna rozterek siedzi na przystanku i planuje kolejny ruch, gdy w tle słyszymy uwerturę Coriolan Ludwiga Van Beethovena. Sin-Dee wstaje i kontynuuje szukanie niewiernego kochanka, muzyka zmienia się na dubstep. I tak przez cały seans. Nie jest to jednak męczące. Wszystko podane nowocześnie i ze smakiem. Zasługa w tym wielka odtwórców głównych ról. To poniekąd historia ich aktorskiej płci, więc wszystko brzmi bardzo wiarygodnie, nawet jeżeli jest podane w nieco wulgarnej formie.

Sean Baker zdecydował się nakręcić swój piąty pełny metraż przy użyciu tego co każdy nas ma w kieszeni. Większy lub mniejszy, ale ma. Telefon komórkowy, w tym wypadku smartfon, posłużył do nakręcenia całego rozgrywającego się Mieście Aniołów dramatu o złamanych sercach i nadziejach. Należy tylko wspomnieć, że nie można w przypadku tak „amatorskiej” techniki mówić o amatorsko wyglądających ujęciach. To pełna profeska. Zdjęcia zostały z pewnością odpowiednio podkolorowane i stanowią doskonały przykład jak przy użyciu skromnych technik nakręcić nieskromnie wyglądający tytuł.

Film obejrzałem dzięki uprzejmości dystrybutora filmu