Django (1966)

Już sam wstęp nie pozostawia u widzów złudzeń co do stylu opowieści jaki zdominuje dalszą część seansu. Oto widzimy grupę Meksykanów i niewinną niewiastę (jasne… jakby ktoś był niewinny na Dzikim Zachodzie). Nie jest dobrze. Chcą ją zamordować i ukrzyżować lub odwrotnie. Mało to ważne, bo finał przecież będzie ten sam. Oto jednak na horyzoncie pojawia się On – Django (Franco Nero). Widz myśli: „Jest! Pomoże jej. Jest ich sporo, ale to z pewnością nic trudnego dla człowieka, o którym ciągle słyszę w tle piosenkę”. Django stoi i czeka. Nie na koniu. Stoi z trumną. To jego jedyny bagaż. Ciągnie ze sobą przez życie trumnę z tajemnicą. Patrzy ze wzgórza na rozgrywający się nieopodal akt przemocy i nie zamierza nic zrobić? Może ma jakiś plan? Oto zjawiają się kolejni jeźdźcy, załatwiają „Meksów” i uwalniają dziewczynę. Zaraz, zaraz. Być może powinno tak być w świecie przepełnionym dobrocią, ale nie u Sergio Corbucciego. Dziewczyna zostaje uwolniona, ale tylko po to, by dostać na twarz informację o tym, że zaraz zostanie spalona. To ma być kara za to, że zabawiała się z Meksykanami… Taki to świat.

U Corbucciego dzieje się tak wiele podczas seansu, że nie ma sensu podciągać kotary skrywającej wszystkie atrakcje. Niech pozostanie, że Django jest na drodze usłanej złotem, zemstą, odkupieniem, a przede wszystkim śmiercią. I właśnie śmierć stanowi tutaj główne tło wydarzeń. Można nawet napisać, że śmierć (z reguły wygłodzona) po seansie Django może czuć się naprawdę syta… Zresztą, otoczenie sprzyja jak najbardziej rozszalałej kostusze. Miasteczko, w którym rozgrywa się główna akcja wygląda jakby ktoś zapomniał posprzątać po testach atomowych. Wszyscy bohaterowie na arenie u Sergia wyglądają jakby mieli zaraz zostać straceni. Ponure twarze ludzi, którzy zostali skazani na życie pośród umarłych. Nawet gdy pojawia się taki kozak jak Django (nomen omen będący jakąś nadzieją na zmianę losu), humor miejscowym wcale się nie poprawia. Pesymizm to praktycznie wykładnia ich życia. Wspaniały podkład muzyczny jest pięknym, lirycznym tłem dla rozgrywających się wydarzeń. To prawie jak muzyczna droga przy epickiej ceremonii pogrzebowej wielkiego bohatera z Dzikiego Zachodu.

Polecam bardzo.