Manitou (1978)

Swego czasu, gdy miałem lat naście pożerałem Mastertona. Wciągające bez reszty krwawe opowieści z domieszką erotycznych opisów, potrafiły zawładnąć umysłem rozwijającego się nastolatka. Czytałem wszystko co wydawnictwo Amber było wtedy w stanie wydać. Dopiero po czasie, gdy umysł dorósł i zorientował się, że pisarz wyrzuca kolejne powieści jak cięte od sztancy, przestałem się nimi interesować. No cóż, kilka zapamiętałem, w tym jedną z najlepszych Grahama, czyli Manitou. Mastertona zawsze ciągnęło w kierunki indiańskich wierzeń, demonów etc. W Manitou mamy całą pisarską esencję brytyjskiego pisarza. Jest główny bohater, najczęściej w wolnym związku, ale przeważnie sam. Jest jakiś nałóg, najczęściej alkohol. No i jest zło, najczęściej przywołany lub po prostu dobijający się do ziemskich wrót indiański demon, w tym przypadku Miskomakus.

Bramą, którą demon odnalazł tym razem, jest ciało kobiety. Zaczyna się więc ciekawie, bo opowieścią noszącą znamiona body horroru. Otóż na karku Karen (Susan Strasberg) wyrosło (i powiększa się) coś w rodzaju guza, jednak o strukturze daleko bardziej rozwiniętej. I być może przypadek zniknąłby w aktach, narośl przekształciłaby się w pełnoprawny płód, a demon w końcu przeszedłby do świata żywych i objął panowanie nad światem, gdyby nie…

Niestety zawsze musi się znaleźć jakaś bratnia dusza poszkodowanej. W tym przypadku jest to wróż, medium i pupilek starszych dam, które szukają kontaktu ze zmarłymi małżonkami. Harry Eskin (Tony Curtis) jest ponadto zakochany w poszkodowanej, więc nie zamierza odpuścić. I tak przez kolejnych ekspertów, aż po indiańskiego szamana – Johna Śpiewająca Skała (Michael Ansara) dochodzimy do finału, który powinien powalać epickim rozmachem, a kończy się i zaczyna na efektach uzyskiwanych podczas montażu weselnych video z lat 90-tych. No cóż, cały film Manitou i tym bardziej wszystkie sceny wypędzania demona (finał rozgrywa się przed dobre 30 minut) zasługują na porządne CGI. Wszystkie astralne projekcje, przywoływanie pomniejszych demonów, to temat na erę komputerów… Chciałoby się napisać, że to był przecież uroczy zabieg. Jednak to wygląda po prostu kiepsko. Tak kiepsko jak finał Kaczora Howarda…