Krwawa Profesja (2002)

Blood Work byłby całkiem udanym filmem z pogranicza kryminału i trhillera, gdyby nie był taki ugrzeczniony z poniekąd telewizjną realizacją. Co ciekawe, gdy spojrzymy na całą filmografię Clinta aktora i reżysera, można ten film odczytać jako przejście na emeryturę w dosłownym tego słowa znaczeniu. Clint żegna się z wizerunkiem detektywa twardziela (w przypadku tego filmu głównym bohaterem jest agent FBI, który przestaje pracować dla Biura z przyczyn zdrowotnych). Clint oczywiście kręcił i występował dalej, a prawdziwe pożegnanie Clinta – aktora z bronią to Gran Torino.

Krwawa Profesja jest adaptacją powieści Michaela Connelego. Tu Connelly po raz pierwszy zapoznał czytelników z Terrym McCalebem. Kolejny tytuł to Ciemność mroczniejsza niż noc. Jest jeszcze Kanał, jednak tam McCaleb to tylko tło, a główną postacią policjant Harry Bosch badający śmierć McCaleba.

Na szczęście akcja rozpoczyna się sprawnie. Obserwujemy działania policji, tłumy gapiów i dziennikarzy oblegających kolejne miejsce zbrodni. Dom na przedmieściach obwarowany stróżami prawa i przedzierający się przez gro gapiów – on. Gwiazda lokalnego FBI – Terry McCaleb. Twardziel, profiler, wciąż w blasku fleszy, wciąż na celowniku oprychów, w tym tego jednego konkretnego – Cyfrowego Zabójcy. Taki przydomek dostał morderca, który prowadzi trwającą już zbyt długo zabawę w kotka i myszkę z głównym bohaterem…

Krwawa Profesja to ostatni film, w którym Eastwood biegnie. No i biegnie już na samym początku, co wygląda jak pomysł w stylu: „Dobra pobiegnę teraz i mam to z głowy”. Swoją drogą widok Clinta, który musi podług scenariusza puścić się w pieszy pościg za złoczyńcą, był taki… przygnębiający. Naprawdę, aż chciało się przez palce na to patrzeć. Kropką nad i była scena, gdy uciekający drab przeskakuje płot. Widz myśli: co teraz z Clintem? Jak realizatorzy to rozegrają? Czy nagle zobaczymy agenta FBI po drugiej stronie? Nie… Jest gorzej. Clint wpada w ogrodzenie, przewraca się razem z nim i biegnie dalej… Summa summarum okazało się to najbardziej wiarygodnym rozwiązaniem.

Scenariusz w żaden sposób nie zmusza widza do skupienia się bardziej niż podczas przechodzenia przez ulicę. McCaleb w wyniku pościgu, o którym wspomniałem, podupadł na zdrowiu. Jako oczekujący na przeszczep miał o tyle szczęście, że dawca się znalazł. Teraz mieszka sobie spokojnie na łajbie w porcie niczym Sonny Crockett. Wkrótce trafia do niego kobieta z prośbą o pomoc w rozwikłaniu zabójstwa siostry, jak się okazuje dawczyni serca dla Terrego. Sprawa jest o tyle podejrzana, że coraz więcej tropów wskazuje na mającego obsesję na punkcie byłego profilera – Cyfrowego Zabójcy. Krwawa Profesja, chociaż jak napisałem nie zaskakuje widza, to w gruncie rzeczy stanowi ciekawy pomysł na pokazanie zależności pomiędzy łowcą, a ofiarą.

Okazuje się, że tak jak w przypadku Hurt Locker Kathryn Bigelow, gdzie żołnierz jest uzależniony od pola bitwy, tak tutaj dla psa gończego tylko pościg jest w stanie dostarczyć odpowiedniego paliwa do życia. Chcąc nie chcąc główny podejrzany napędza McCaleba. Przechodząc spokojnie od punktu A do B dostajemy jednak kilka zacnych zrwywów. Świetnie wypada scena, gdy McCaleb dojrzał podejrzanego siedzącego w samochodzie ulicę dalej i dorwawszy się do policyjnego Remingtona przywołuje na chwilę ducha Harrego Callahana.

Oprócz Clinta Eastwooda, który gra tu piewrsze skrzypce, zobaczymy kilka ciekawych nazwisk na drugim planie. Pojawia się Anjelica Huston – lekarz McCaleba, Jeff Daniels – sąsiad z łodzi obok. Daniels zresztą zapomniał, że Głupi i Głupszy był 8 lat wcześnie i czas zmienić fryzurę. Nawet jeżeli to film o emerytowanym twardzielu, nie mogło zabraknąć dziewczyny próbującej skraść serce Clinta. Tutaj tę rolę spełnia Wanda De Jesus.

Całość oceniam jako niezły z minusem.

Film obejrzałem w ramach wyzwania „Oglądamy filmy wyreżyserowane przez Clinta Eastwooda”.