Na Zawsze Laurence (2012)

To mój drugi film Xaviera Dolana, jednak wciąż nie ten najnowszy pod tytułem Mama. Na Zawsze Laurence obejrzałem w ramach Never Seen in Bydgoszcz (filmy nie zakupione przez żaden z obecnych w moim mieście multipleksów). Projekcja odbyła się w moim ulubionym klubie Mózg (tak, większość bywalców to moi rówieśnicy, więc czuję się tam dobrze :). Po moim drugim spotkaniu z twórczością Dolana (pierwszy był film Tom) mogę napisać już wyboldowanym arialem: Xavier to zajebiście kreatywny twórca. Reżyser, scenarzysta, aktor. Rocznik 89′. W wieku 23 lat nakręcił Na Zawsze Laurence i nie był to jego debiut… Gdybym ja napisał czym zajmowałem się w wieku 23 lat, to… to trzeba by zawiadomić odpowiednie służby.

Głównym bohaterem filmu jest Laurence (Melvil Poupaud), chłopak zakochany na zabój we Fred Belair (Suzanne Clément). Uczucie jest odwzajemnione w 100%. On nauczyciel, poeta, pisarz, laureat nagrody literackiej. Lubiany, elokwentny, przystojny. Poza tym… taki spoko gość. Ona to ekstrawertyczna, pełna pasji aktorka. Na razie z angażami w kampaniach reklamowych, już niedługo w filmach. Mają przed sobą świetlaną przyszłość. Jeszcze tylko większe mieszkanie, kot, dziecko, święta u teściów, wczasy na Czarnej Wyspie będącej czymś w rodzaju urlopowego świętego Gralla dla obojga. Nie ma wątpliwości, że ta dwójka odnalazła się na planecie i dopasowała idealnie.

Xavier konsekwentnie buduje idylliczny klimat wciąż szalonej i świeżej miłości. Chociaż znają się długo to wciąż pałają pożądaniem (tak, z czasem to przygasa :). I pośród tej euforii lekko zabarwionej anarchistycznym spojrzeniem pojawia się prawda. To jeden z lepszych momentów filmu (choć jest ich wiele), gdy reżyser pakuje w kadr zlepek kolejnych chaotycznych, choć mających sens po wsłuchaniu się, dialogów. W rytm głośnej muzyki, kolorowych ubrań, gdy para siedzi w samochodzie w środku myjni, w czasie działającego programu nadchodzi ten czas. I gdy już mamy zaatakowane wszystkie zmysły, on krzyczy, bo już jest najwyższa ku temu pora.