Bajeczne i bardzo inspirujące kino Asi Argento. Chociaż temat należy już do tych wyświechtanych, to zaserwowany przez córkę Dario Argento smakuje jak wyśmienita kolacja w najlepszej knajpie. Film opowiada o 9-letniej Arii, która zdecydowanie za szybko dorasta. Żyje z ojcem, który zachowuje się jak ojczym, i matką, która przypomina macochę (przepraszam za stereotyp, ale wiecie, o co mi chodzi). Oboje mają już dzieci z poprzednich związków, a Aria jest ich wspólną córką. Teraz, gdy widz spotyka główną bohaterkę, ta stoi na linii ciągłych utarczek, ba! Wojen, pomiędzy Padre, czyli ojcem (Gabriel Garko – niebezpiecznie podobny do Kierana Cantera z filmu Buio Omega), a Madre, czyli matką (Charlotte Gainsbourg). Codzienne waśnie męża i żony stawiają ich zachowania na krok przed bohaterami Wojny Państwa Rose w reżyserii Danny’ego De Vito. Chociaż… rękoczyny też się zdarzają Skupieni na własnych, i tak już rozpadających się, ścieżkach zawodowych wczepiają się w ostatni ich zdaniem przyczółek normalności, czyli własne dzieci. Aria, jako wspólna córka, jest odzwierciedleniem (w ich mniemaniu) najgorszych cech partnera. Matka gani ją za to, że jest jak ojciec. Ojciec gasi na Arii swoje frustracje i krzyczy, że skończy jak ta ćpunka – matka. Od agresji i przemocy dziewczynka ucieka myślami w świat własnych marzeń i rozmyślań. Pielęgnuje słowo pisane i zdobywa coraz więcej pochwał za swoje wciąż jeszcze dziecięce pisarstwo, ale rozwijające się z niebywałą prędkością.
Rodzinę Arii poznajemy w momencie wchodzenia w najostrzejszy zakręt. Nie wyrobili. Padre spakował się, zabrał magnetowid i swoją pierworodną córkę, Madre zaś została ze swoją córką. A Aria? O Arii najchętniej wszyscy by zapomnieli i zostawili ją swojemu losowi… I tak jest odbijana od matki do ojca, od ojca do matki – jak piłeczka na paletce. Aria nie jest trudnym dzieckiem. To zwykła 9-latka pragnąca po prostu czasem się przytulić, czasem powariować, poskakać, potańczyć. Z pewnością nie jest jej potrzebny do szczęścia kolejny wychodzący z pokoju matki mężczyzna. Nie są jej również potrzebne zabobonne zapędy ojca, który w każdym znaku szuka złego omenu. Znajduje przyjaciela w czarnym kocie i razem z nim dzieli wszystkie troski, jemu też się żali, przemierzając rzymskie ulice połowy lat 80.
Film powala szczerością. Czuje się ją na każdym kroku. Obok niebezpiecznych, nieprzystających 9-latce zabaw – jak pierwszy papieros, nawet blancik czy pierwszy alkohol – są też zabawy typowo dziecięce. Nabijanie się z rówieśników, pierwszy „narzeczony”, robienie zbyt wyrazistego makijażu itp. Jednak przez wszystkie zachowania przeziera domowa sytuacja i agresja, jaką nasączone było życie dziecka. Siła filmu tkwi w odtwórczyni tytułowej dziewczyny z kotem, czyli rewelacyjnej małolaty w roli Arii (Giulia Salerno). Jest tak… zajebiście nieświadoma tego, co się wokół niej dzieje. Taki też był z pewnością zamysł Argento. Tutaj dochodzimy do głównego atutu obrazu. Historii opowiadanych z perspektywy dziecka było sporo, jednak równie udany efekt co u Argento widziałem tylko w filmie Víctora Erice Duch Roju. Fabuła Dziewczyny z kotem jest skonstruowana z krótkich wydarzeń, epizodów z życia Arii, jednak bez żadnego tłumaczenia zachowań w świecie dorosłych. Dla przykładu: podczas kolejnego przystanku dziewczynki, tym razem u matki, odbywa się ten sam rytuał: siostry towarzyszą mamie podczas wieczornych przygotowań do wyjścia. W końcu kamera odprowadza ją i jej tańczącą na wietrze suknię do taksówki. Dziewczynki zostają same. Czytają, rozmawiają. Siostra Arii snuje plany wybudowania wyimaginowanego hotelu (jakby żywcem zdjętego ze szkiców dotyczących szkoły baletu z Suspirii). Zasypiają. Budzi je matka, która jest w cudownym nastroju. Jest lepiej niż zwykle. Podrywa śpiące córki do tańca. To jedna z ich lepszych chwil. Fajna ta mama. Gówno prawda. Jest po prostu naćpana, jednak reżyserka nigdy tego nie pokaże i o tym nie wspomni…
Ciężko uciec od przeświadczenia, że tak szczery film jest naszpikowany elementami z życiorysu twórcy. Wiek podobny, wystarczy wymienić ojca aktora na ojca reżysera. Nie piszę tutaj o całości, jednak niektóre sytuacje musiały być znane z autopsji, by były tak zaprezentowane. Czy należy film traktować jako spowiedź? Być może. Pełne chaosu i tragifarsy wydarzenia naszpikowane różnorodną muzyką. Od Mozarta po surowy punk z początku lat 80. Dziewczyna z kotem jest jak przejazd rollercoasterem z zanurzeniami w rynsztoku i wjazdami po sam nieboskłon. Polecam.
Czas trwania: 103 min
Gatunek: Dramat
Reżyseria: Asia Argento
Scenariusz: Barbara Alberti, Asia Argento
Obsada: Giulia Salerno, Charlotte Gainsbourg, Gabriel Garko
Zdjęcia: Nicola Pecorini
