Interstellar (2014)

Ktoś kiedyś zasugerował mi, żeby nie pisać recenzji „na gorąco”. Dlaczego? Żeby emocje opadły. Żeby nie napisać czegoś głupiego, co później będzie wstyd czytać. Fuck it. Kino to emocje. Jeżeli po filmie o sportowcu chcesz biegać, biegnij. Jeżeli po filmie o utraconej miłości chcesz płakać jak bóbr, nie powstrzymuj się, rycz. Jeżeli po seansie przechodzisz do porządku dziennego i po dwóch godzinach spędzonych w kinie nie potrafisz rozmawiać o filmie, to znaczy, że coś było nie tak. O Interstellarze chce się rozmawiać, bo go się po prostu przeżywa. Pompatyczna, pełna patosu bajka o wędrówce do gwiazd? Kolejne Fuck it. To magia kina, bo przecież każdy start z przylądka Canaverall jest pełen patosu. Wybaczcie, ale nie siedziałbym na krześle, gdybym był świadkiem takiego wydarzenia… Bo gwiazdy są wciąż tak daleko i wciąż są dla nas niedostępne.

Na Interstellar czekałem jak na żaden inny film w tym roku. Nie chodzi tu koniecznie o reżysera, choć byłem nad wyraz kontent, że Nolan zabrał się za sci-fi. Chodziło przede wszystkim o gatunek. O Science Fiction, w którym mogę doświadczyć coś co nigdy nie będzie mi dane przeżyć.

Tematem filmu jest historia ludzkości na zakręcie. To ma być jednak nasz najważniejszy zakręt. Nie chodzi tu o kolejną wojnę, w której wybijemy po połowie każdego narodu, rozejdziemy się do domów, a później wykonamy telefon z przeprosinami. Na tym zakręcie albo nam się uda bezpiecznie wyrobić, albo wypadniemy jak setki filmowych samochodów, które stanęły w płomieniach na dnie przepaści… Pozostaną tylko zgliszcza i gwiazdy, które z uśmiechem politowania skwitują całe zdarzenie: „Mogliście zwolnić”. Nolan pokazał ludzkość, która nie zwolniła w odpowiednim dla siebie czasie. Zaczęło brakować surowców, piaskowe burze są coraz częstsze. Piach wypełnia ulice, domy, płuca. Każdy człowiek bez względu na wykonywany do tej pory zawód próbuje przekwalifikować się na farmera. Próbujemy wykraść każdy gram pożywienia, jakie umierająca matka Ziemia jest nam w stanie oddać. Jednak na szacunek do żywności i powrót do korzeni jest już za późno. Wie to główny bohater, Cooper (Matthew McConaughey). Niegdyś oblatywacz prototypów z NASA, teraz kolejny facet próbujący siać, zbierać, przetrwać. Razem z ojcem, synem i córką Murphy codziennie rano wykonują ten sam rytuał, by mieć choć namiastkę „starych” czasów pozbywają się piachu z mieszkania, by usiąść do tradycyjnego amerykańskiego śniadania. To rodzina ze wszystkimi jej wadami i zaletami. Nie mamy wątpliwości, że miłość jest w każdym zakątku domu. Samotny ojciec czasem strofowany przez teścia (John Lithgow) wychowuje, szkoli, pilnuje, opiekuje się. Tak wygląda najważniejszy bohater Nolana, czyli właśnie rodzina. A główny ładunek emocjonalny reżyser stworzy w momencie, gdy ją rozdzieli… Wskutek pewnych anomalii w domu głównego bohatera, Cooper z córką nanosi odpowiednie koordynaty na mapę i razem wyruszają w podróż życia. Dosłownie i w przenośni. Tutaj bracia Nolan rozsypują wór z emocjami i obserwują widzów z bezpiecznej odległości.

Jest więc bohater, pilot Cooper. Ten, który może uratować ludzkość. Będąc jedynym z takim doświadczeniem, w dodatku „pracującym” wcześniej na maszynach, które mają być użyte w misji, staje się naszą ostatnią nadzieją. Ktoś napisze, bzdura. Jeden człowiek, który ma uratować świat. Odpowiem, dlaczego nie? Przecież pilot musi być jeden, to, że jest wyniesiony na filmowy Olimp to całkowicie normalne. Nasza przyszłość z pewnością będzie zależała od jednej osoby… Jak odpowiedzialna i odważna będzie, zobaczymy. Jak szalone i nieodpowiedzialne mogą być jednostki już widzieliśmy w przeszłości, nie tak odległej. Może więc już czas zacząć wierzyć w bohaterów? W wybrańców? Może jestem naiwny, może brakuje mi takich ludzi, a może po prostu najzwyczajniej w świecie doskonale odnajduje się w tej historii. Nolan zaś świetnie żongluje pobudkami, które warunkują działania bohaterów.

Miłość. Niektórzy rozprawiając o miłości i tęsknocie chcą podążać za głosem serca. Czy w obliczu zagłady to źle? Skoro już zawiodły wszystkie możliwości, to może spróbujmy i tej. Skoro ktoś skierował na człowieka swoje spojrzenie, jakaś siła, czy anomalia jak w filmie, coś „nie do opisania”, to może warto się jej odwdzięczyć czymś co tak ciężko zdefiniować. Uczuciem.

Nauka i zdrowy rozsądek. Roztrząsając po raz kolejny teorie, tezy, hipotezy, zapisując kredą kolejny metr kwadratowy tablicy równaniami, których nie rozwiązałby sam Will Hunting, dążymy do przekonania, że to właśnie nauka nas uratuje. Czyżby? Teoria względności nie na próżno nazywa się teorią. A może wszystkie równania można rozbić o kant dupy, bo wystarczy przecież jeden większy meteor i rozpieprzy naszą ukochaną planetę na malutkie kawałeczki?

Wiara i nadzieja. Są sceny w filmie, gdy bohaterowie odnoszą się do siły wyższej. Do kogoś lub czegoś co daje nam znak, pokazuje drogę. Więc może powinniśmy ślepo podążać tą ścieżką, cieszyć się z każdego niewytłumaczalnego gestu?