Niesamowity Jeździec (1985)

Pale Rider z 1985 roku nie wbije mi się tak w pamięć, jak Josey Wales. Tamten seans był świetną przygodą. Wojna, pościgi, listy gończe, Indianie i Dziki Zachód, w który można było wbić zęby, a westernowy sok ściekał po ciuchach jeszcze długo po seansie. Niesamowity jeździec jest zdecydowanie spokojniejszy. Zresztą, jak sam Eastwood w tytułowej roli. Tu jest doświadczonym rewolwerowcem, kaznodzieją. Kroczy po ziemskim padole z tajemnicą skrywającą jego mroczną przeszłość. Mało o nim wiemy, jeszcze mniej się dowiemy. Pojawia się znikąd, pomaga, służy radą. Jako kaznodzieja, daje przykład i próbuje skierować zbłąkane duszyczki na prawą drogę. Jako rewolwerowiec, uderza tam, gdzie kazanie już nie dociera. Jest świadomy swoich umiejętności i wie, że nieliczni mogą się z nim zmierzyć.

W filmie Pale Rider poznajemy miasteczko, którym trzęsie Coy LaHood (Richard Dysart), jego syn Josh (Chris Penn!) oraz cała masa pobratymców. Są też oni – poszukiwacze złota i ich osada. Ci, którzy chcieliby odpłynąć w cudowny, amerykański sen. Znaleźć ten jeden, jedyny samorodek, który pozwoli zapomnieć o wszystkich chudych latach i przyniesie tłustą przyszłość. Samozwańczy pan i władca życia wszystkich w okolicy, LaHood, próbuje wyrzucić poszukiwaczy złota ze swojego terenu. Jeśli opuszczą ziemię, LaHood zgodnie z prawem będzie mógł zająć złotodajną okolicę. Na jego nieszczęście pojawia się niesamowity jeździec. Już w pierwszej scenie, Eastwood pokazał, że jeździec będzie spowity aurą tajemniczości. Podobało mi się jak reżyser ukazał go siedzącego na koniu, na dalekim planie, w czasie, gdy na pierwszym zbiry szykowały się do napaści.

Dalej jest kameralnie, cicho, z kilkoma zrywami, aż do finału. Pomimo tego, że w tle widzimy pięknie ośnieżone szczyty, a lasy zachęcają, by się w nie cwałem zapuścić, to Eastwood postawił na akcje w dwóch miejscach, sam będąc czymś w rodzaju pomostu. Jest osada poszukiwaczy złota i miasteczko we władaniu wspomnianego LaHood’a. Jeździec może sobie pozwolić na wizyty w miasteczku. To on stał się mediatorem i wysłannikiem. Nie ma tu sytuacji jak w Siedmiu Wspaniałych, gdy w gruncie rzeczy bezbronni wieśniacy szukali najemników. Kaznodzieja nawet nie jest tu proszony o pomoc. Poszukiwacze złota oferują mu nocleg, a on nie godząc się na ludzką krzywdę stanął na drodze zbirom i łajdakom.

Mam jednak wrażenie, że kaznodzieja wiedział gdzie ma się znaleźć, wiedział też z kim ostatecznie przyjdzie mu walczyć. Mam również wrażenie, że wszystko zostało przez niego zaaranżowane. LaHood nie widząc nadziei w swoich „pistoletach” posłał po szeryfa Stuckburna i jego zastępców (skądinąd jest ich razem siedmiu :). To właśnie między nimi ma się rozegrać epicki finał i ostateczna walka pomiędzy dobrem a złem.

Dobre, aczkolwiek trochę leniwe kino. Spokojny seans skupiony na postaci kaznodziei, jako oazie spokoju. W tle mamy jeszcze wątek miłosny pokazujący potrzebę posiadania silnego mężczyzny przy boku  przez ówczesne kobiety. Fascynację kaznodzieją odkrywają w sobie żona i córka jednego z osadników. Starsza, która chce po prostu bezpieczeństwa i młodsza wpatrzona w rewolwerowca, jak w nauczyciela, przewodnika po miłości. Tak jak napisałem, kaznodzieja ma jednak swój plan i żadne miłostki, pieniądze, złoto nie są w stanie mu przeszkodzić.

Fajne widoczki i surowe, autentyczne facjaty. No i Richard Kiel w typowym dla siebie angażu (przynajmniej z takich go znam :). 218 cm czystej, pierwotnej siły, którą da się jednak poskromić Dobry western, choć dał mi mniej frajdy niż Wyjęty spod prawa Josey Wales.

Film obejrzany w ramach wyzwania „Oglądamy filmy wyreżyserowane przez Clinta Eastwooda”. Zostało TYLKO osiem miesięcy. Rzucać więc wszystkie rozpoczęte seanse i nadrabiać zaległości