Near Dark (1987)

Wielką sprawiła mi niespodziankę Kathryn Bigelow swoim Near Dark. Pomimo tego, że wad jest sporo, to seansem jestem bardzo usatysfakcjonowany. Opowieść o wampirach bez słowa wampir w scenariuszu. To drugi film pani reżyser. Po debiucie z 1981 roku (o którym też niedługo słów kilka będzie) czekała 6 lat, by zrobić kolejny film. Przerwa pomogła stworzyć kino bardziej… „ogarnięte”. Są pełnokrwiste postacie, jest ciekawy scenariusz i kilka składowych, które czynią Near Dark filmem godnym polecenia, choć raczej fanom gatunku. No właśnie, jakiego gatunku? Near Dark to specyficzna produkcja. To dreszczowiec i love-story w jednym. Pierwsze co uderza w widza podczas oglądania, to klimat. Klimat stworzony przez świetnie współgrające zdjęcia z muzyką. Operator Adam Greenberg, a tak naprawdę Adam Grinberg urodzony w Krakowie, pokazał jak powinny wyglądać złapane w kadr wschody i zachody słońca.

Ostatnio takie piękne zachody widziałem w scenach otwierających w Tequila Sunrise (nomen omen nakręconego rok później). Zdjęcia są fantastyczne. Osobne wyrazy uznania należą się twórcom muzyki. Tangerine Dream, bo o nich mowa, to zespół, który gościł na blogu już kilkakrotnie i jest dla mnie zawsze znakiem jakości, jeżeli chodzi o soundtrack. Widzę więc zachód słońca, słyszę znajome dźwięki i…

Akcja szybko się zawiązuje wokół głównego bohatera. To dziecko farmera, Caleb Colton (Adrian Pasdar). Swoją drogą, gdy rodzice nadają dziecku takie imię, to chcą żeby zostało farmerem, czy księciem ciemności? Caleb wiedzie spokojny i raczej nie odbiegający od normy, małomiasteczkowy żywot. Pickup, puszka 0,33 Budweisera, kapelusz, jeansy. Krótka włóczęga po okolicy z chłopakami. Krótka, bo rano trzeba wstać pomóc na roli. Caleb, to z reguły odpowiedzialny chłopak. Jednak nie, gdy rozum odstawia się na bok, a na przód wyskakuje pożądanie. Tak też jest i w tym przypadku. Ona nie kusi, nie prowokuje. To zwykła dziewczyna, która wpada w oko chłopakowi. Później przejażdżka, podziwianie gwiazdozbiorów. Później popłoch jak u kopciuszka. Jednak nie o północ chodzi, a o zbliżający się świt. Jeszcze chwila przekomarzania się, prośba o pocałunek, aż w końcu… ukąszenie. Tak! Caleb został zainfekowany i trybie natychmiastowym wciągnięty w szeregi (może za duże słowo dla kilku osób) reszty „naznaczonych” . Tak się nakreśla główny wątek bohatera, który musi się odnaleźć w nowym środowisku. Ci, którzy go warunkowo przyjmują do „rodziny”, wcale nie są żyjącymi w zamkach i twierdzach panami cieszącymi się z długowieczności. To raczej banda spłoszonych banitów, którzy są świadomi swoich mocy.

Jednak zdecydowanie nie opływają w luksusach znanych z komnat opisywanych u Brama Stokera. Homer (Joshua John Miller), Diamondback (Jenette Goldstein), Severen (Bill Paxton), Mae (Jenny Wright, czyli ta co zauroczyła Caleba) i w końcu herszt Jesse (Lance Henriksen). Są jak nomadzi przemierzający stan w swoim zdezelowanym kamperze. Siejący postrach, a jednak wciąż ukrywający się. To oni chcą z jednej strony przygarnąć Caleba, z drugiej strony stanowią kwintesencję toksycznej rodziny z kilkoma zapalnikami, z Severenem na czele. Bigelow obdarła wampirzy mit ze skóry. Near Dark świetnie połączył nastrój postapo, który istniał tylko w obrębie ferajny Jessiego, ze światem zewnętrznym (być może będzie to tylko moje skojarzenie, ale przy tym pozostanę). Wszystko co dotychczas wiedzieliśmy o wampirach, podczas seansu Near Dark, możemy zapomnieć. Tak, muszą się pożywiać, jednak nie muszą być podłączeni do żyły jak w stacji krwiodawstwa. Tak, słońce zabija. Jednak okrycie wierzchnie w postaci plandeki, koca etc. załatwia sprawę. Wprawdzie dym leci z każdej partii ciała, jednak przeżyć można. Caleb próbuje okiełznać budzące się w nim moce. Próbuje też powstrzymać głód. U Bigelow infekcja opanowuje od razu cały organizm. Tu nie ma kilkudniowego cierpienia. Tutaj słońce parzy od razu, a „ludzkie” jedzenie zwracane jest automatycznie. Pomimo tego, że Caleb dostrzega kilka plusów wynikających z nowo zaistniałej sytuacji, będzie próbował uciec ze strefy mroku…

Podobało mi się. Fajny klimat, pomysłowe rozwiązania. Bill Paxton, świr totalny. Nie wiem, w którym momencie swojej kariery filmowej przytemperował pazury, jednak gdyby podążał drogą z Near Dark, jego filmografia na pewno obfitowałaby w ciekawsze tytuły, a tak… szare mydło. Near Dark to również dużo pomysłowych scen, jeszcze większy potencjał (praktycznie na osobne uniwersum) i kilka bzdur. Motyw z przetaczaniem krwi, jako leku na całe zło, to była jakaś parodia dramatu, który powinien się rozgrywać w świadomości głównego bohatera. No i wrażenie, że kilka rzeczy jest takich tanich, jak sceny nakręcone podczas konfrontacji rodziny Caleba z „gangiem” Jessiego w motelu. Dużo plusów, kilka minusów i w efekcie podtrzymuję ocenę dobrą.