Life less ordinary (1997)

Opowiem wam na początku moją historię z tym filmem. Gdy odbywała się jego premiera, nasi rodzimi dystrybutorzy całkowicie wyparli się tego tytułu. Nie było go w ogóle. Ani premiery kinowej, ani dvd, nic. Faktem jest, że pierwsza podróż Dannego Boyla za ocean nie została przyjęta dobrze. Co tu dużo pisać. Skończyło się po prostu porażką, przede wszystkim finansową. Po Życiu mniej zwyczajnym Boyle podchodził 3 lata do kolejnego tytułu… Gdzie moja w tym historia? Otóż ja znałem ten film od początku, a dokładniej od promującego teledysku zespołu Ash. Fajny utworek i zachęcające do seansu sceny. Puszczane to było dość często na MTV, które było jeszcze muzyczną telewizją, a nie po prostu telewizją. Za każdym razem, a później jeszcze częściej, tak bardzo chciałem ten film obejrzeć, a tu dupa. Ani w kinach, ani w wypożyczalniach, ani na stadionach 🙂

Wracając jednak do roku 1997, czyli premiery recenzowanego filmu. Danny Boyle po sukcesie Trainstpotting zabrał pod pachę Ewana McGregora i nakręcił… No właśnie, co on nakręcił? Komedię romantyczną? Czarną komedię? Kino drogi? Do końca nie wiem. Poznajemy Roberta Lewisa (Ewana McGregora). Poznajemy go na rozdrożu jego życiowej drogi. Traci pracę, rzuca go dziewczyna. Robert żyje trochę w innym świecie. Zaczytany w kryminałach, harlequinach, wizualizuje sobie swoje sny i marzenia. Pisze też krótkie opowiadania. Po prostu marzyciel. Nie wykonywał skomplikowanej pracy, był sprzątaczem. Jednak ciężko mu pogodzić się z faktem, że od teraz zastępować go będą roboty. Wraca więc do firmy chcąc wyegzekwować swoje pracownicze prawa. W tym momencie poznajemy tą drugą połowę, Celine (Cameron Diaz). Ona, zbuntowana i niegrzeczna, córka właściciela korporacji, nieugiętego i twardego Navilla (Ian Holm). Człowieka, który po krótkiej chwili daje się poznać jako filmowe wcielenie sknerusa McKwacza. Po konfrontacji Navilla z Robertem, poprzez kilka losowych wydarzeń, Robert staje się porywaczem, a córka miliardera porwaną…

Tak, to film drogi i komedia romantyczna w jednym. Ciężko jednak po krótkiej ucieczce samochodem nie dojść do refleksji, iż to Celine będzie tą dyrygującą, a Robert wykonującym polecenia. Nasz bohater na kidnaperce się nie zna. Ta rola to jakby przedłużenie jego cech charakterologicznych z Trainspottingu. Pomijając oczywiście wszystkie narko-sprawy, Robert (tak jak Renton) jest trochę niepewny siebie, chaotyczny w tym co robi, a przede wszystkim taki zawadiacko spoko-gość. Przypominał mi trochę wszystkie młode kreacje Keanu Reeves’a z tą w Billu i Tedzie na czele. Po prostu spoko ziomek:). Jednak fajni goście nie potrafią wymuszać okupu, zastraszać itd. Fajni goście to… STOP! To w ogóle nie jest film o porwaniu.

Porwanie jest tylko tłem dla miłosnej historii, która musi połączyć dwa zbłąkane serca na kurewsko krętej drodze. Ten film to kolejna baśń. W scenach otwierających poznajemy dwójkę aniołów. O’Reilly (Holly Hunter) oraz Jackson (Delroy Lindo) w białych uniformach otrzymują wytyczne od przełożonego – mają pchnąć ku sobie dwójkę śmiertelników, którzy na pierwszy rzut oka są tak sobie odlegli. To wszystko co napisałem rozgrywa się tylko w pierwszych 15 minutach i może brzmieć chaotycznie, lecz właśnie taki jest film. Nie potrafi się przypisać do jakiegoś gatunku, jest miksem wielu z nich. Ogląda się to jednak przyjemnie, bez skrępowania. W stylistyce całość przypomina film Arizona Junior. To na plus. Ocena końcowa niezła za Ewana, który pożerał swobodą na ekranie stare wygi z listy płac (karaoke w jego wykonaniu – mistrzowskie), za klimacik i wiele pomysłów, za historię kolejnej pokręconej miłości, gdzie jak zwykle przeciwieństwom jest do siebie najbliżej. Jednak przede wszystkim za ścieżkę dźwiękową, która wypełnia CAŁY film. Naprawdę ciężko znaleźć moment, by w tle nie leciała jakaś piosenka lub nie był użyty jakiś podkład muzyczny. Polecam, gdy po Trainstpottingu zatęskniliście trochę za osobowością Rentona.