The Equalizer (2014)

The Equalizer, serial z lat 85-89. Cztery sezony przygód byłego agenta pracującego na emeryturze jako prywatny detektyw. W roli tytułowej występował Edward Woodward, który za udział w tym serialu otrzymał nagrodę Złotego Globa. Nie widziałem serialu. Na film poszedłem z „czystą kartą”. Reżysera, Antoine’a Fuqu’a, znam dobrze. Od dzieciaka grałem z nim w kosza na Brooklynie A na poważnie, to jakoś tak się zdarzyło, że widziałem wszystkie jego filmy. Wcale nie uważam, że jest świetnym reżyserem. Jest przeciętny. Oceniając i analizując jego filmografię można dojść do wniosku, że jego Training Day był wypadkiem przy pracy. Wypadkiem na wielki plus. Pośród reszty średnich akcyjniaków aspirujących do miana filmów o czymś więcej, Training Day był petardą. To jednocześnie jeden z lepszych filmów, w których Denzel Washington grał główną rolę.


Był tam diabłem w przebraniu policjanta. Tym, który kusi, obiecuje, okłamuje, podżega do całego zła tego świata. Fuqua do swojego najnowszego filmu ponownie zaangażował Denzela. I chwała mu za to. Washington jest najjaśniejszym punktem w tej historii.

The Equalizer powiela wiele schematów. W zasadzie powiela je wszystkie. Mamy postać McCalla z niejasną przeszłością. To Twój sąsiad, który codziennie idzie na 8 rano do pracy. To Twój kolega, który sumiennie wykonuje obowiązki. W końcu to ten koleś, który siedzi zawsze o tej samej godzinie, w tej samej knajpie z herbatą i książką. Znacie ten typ dowcipu, gdzie żeby dojść do puenty trzeba opowiedzieć około dwóch – trzech przypadków poprzedzających finał anegdoty? I tak wiadomo, że to tylko wstęp kawału, że musimy to usłyszeć, żeby … No właśnie. Fuqua również opowiada ten swój przydługi wstęp. My potulnie czekamy na pierwszy strzał. Wiemy już, że Denzel coś ukrywa, że ktoś zmąci jego schematyczne życie, że w końcu ktoś zmieni bieg rzeki. Nie będzie to jednak łagodna zmiana. Tego też możemy się domyślać. Jako McCall oszukuje siebie, oszukuje kolegów z pracy. Stał się mistrzem kamuflażu. Posiadając jednak taką przeszłość (o której zaraz), nie można do końca uśpić tęsknoty za smakiem adrenaliny. McColl w swoim zbiorze natręctw i dążeniu do perfekcji, najbliższy jest Adamowi Miauczyńskiemu z Dnia Świra. W momencie, gdy operator pokazuje krople wody, która postanowiła kapać z kranu, wiemy już, że to będzie ta noc…

McColl postanawia wstawić się za dziewczyną poślubioną mafii, rosyjskiej mafii. Ta jest jedną z wielu „ze stajni” Slaviego (David Meunier). Slavi to nowojorska odnoga organizacji z bossem wydającym rozkazy z podmoskiewskiej willi. I tak po (nie ukrywam) przydługim wstępie rozpoczyna się właściwa akcja. Fuqua stworzył klasyczną bieganinę po kolejnych „poziomach”. Jest więc Slavi, diaboliczny Teddy, no i gwóźdź programu, Pushkin (sic!). Miałem napisać o przeszłości McColla. Tutaj pojawia się pierwszy mały plusik. Oprócz tego, że McColl jest chodzącą maszyną do zabijania i na pewno pracował w wywiadzie, nie wiemy nic. I bardzo dobrze. Wiemy, jak sam mówi, że robił wiele złych rzeczy. No tak, jak każdy motherfucker z filmowych 90’s, tak też i McColl robił wiele złych rzeczy. Czy Denzel Washington, który będzie w grudniu tego roku obchodził 60-te urodziny, sprawdził się jako fighter? Jak najbardziej. I jak dla mnie, jest bardziej przekonujący niż inny action-senior, Liam Nesson. Nesson musi przejść od słów do czynu byśmy zaczęli go brać na poważnie. Washington wystarczy, że rzuci spojrzenie, a zaraz potem się odezwie. Ten jego mocny głos i wzrok zmuszający do spowiedzi stawia go, jako aktora, w ścisłej czołówce „niepatyczkujących się z przeciwnikiem”.

Czas trwania: 131 min
Gatunek: Akcja
Reżyseria: Antoine Fuqua
Scenariusz: Richard Wenk, Michael Sloan, Richard Lindheim
Obsada: Denzel Washington, Marton Csokas, Chloë Grace Moretz, Bill Pullman, Robert Wahlberg
Zdjęcia: Mauro Fiore
Muzyka: Harry Gregson-Williams