Oliver Stone

Reżyser, scenarzysta i producent filmowy. Zgłosił się na ochotnika w czasie wojny wietnamskiej. To doświadczenie bardzo mocno odbiło się na nim, jako późniejszym twórcą. Również dzięki temu doświadczeniu jego najsłynniejsze obrazy były tak autentyczne. Jednak Stone to nie tylko film wojenny. Jest świetny w narracji, w opowiadaniu historii o ludziach z lekko skrzywionymi osobowościami. Nie robi filmów łatwych i przyjemnych. Zawsze są „o czymś”.

Jego wypad w kierunku wysoko-budżetowego kina historycznego pominę. Reżyser daje w swoich filmach ogromną szansę „wybicia się” głównemu aktorowi. To są dobrze napisane role, jednocześnie wymagające dla aktora. Z reguły aktorzy Stone’a tę szansę wykorzystują. Charlie Sheen jako Chris, James Woods jako Richard Boyle, Tom Cruise jako Ron Kovic, Val Kilmer jako Jim Morrison. Świetnie rozpisane postacie. Lubię Olivera Stone’a i wypadałoby obejrzeć jego wszystkie filmy. No cóż, czasu było mało. Wszystkie obejrzane do tej pory poniżej. Zachęcam do komentowania i przedstawiania własnej listy.

Alexander – Aleksander (2004). Seans kinowy, więc prawidłowo jeżeli chodzi o taką produkcję. Po filmie przez jakieś pierwsze pół godziny było ok. Ale później? Oprócz blondasa Falela nie pamiętam nic (oczywiście oprócz tego co zostało w pamięci z lekcji historii). Tak, zgadza się – budżet zrobił swoje. Zdjęcia, rozmach, sceny batalistyczne, kostiumy, świetna sprawa. Cały produkt cudownie opakowany i sprzedany jako historia Aleksandra Wielkiego i jego podbojów. Dla mnie zero emocji. Skonsumowałem i zapomniałem. Nie lubię tego filmu. Stone nie powinien się brać za takie tematy. 4/10

Wall Street: Money Never Sleeps – Wall Street: Pieniądz nie śpi (2010). Kontynuacja obrazu z 1987 roku. Po 23 latach Gekko powraca do interesu. Chce przede wszystkim (podobno) odnowić kontakt z córką. Na drodze staje mu młody makler (Shia LaBeouf). Gekko to już nie stary Gekko. Jest tutaj zmęczony, wzrok przygasł, a świeża krew w postaci Shii wcale nie pomaga. Jeżeli chodzi o LaBeoufa, to nie widziałem wychwalanego przez co niektórych Charlie musi umrzeć, z nim w roli głównej. Być może to tam w końcu by u mnie zaplusował. Jednak do tej pory, włącznie z Money Never Sleeps, nie pokazał mi się jako dobry aktor. Kontynuacja historii rekinów z Wall Street wypadła średnio. 5/10

The Hand – Ręka (1981). Michael Caine jako rysownik komiksów, który wskutek wypadku traci podstawowe narzędzie pracy, swoją dłoń. Przybity, zdołowany, w małżeństwie, które powoli zaczyna się rozpadać. Postać grana przez Caine’a traci kontakt z rzeczywistością, popada w obłęd i szaleństwo. Jego odcięta dłoń natomiast radzi sobie coraz lepiej… Horror Olivera Stone, choć z ciekawymi momentami, dłużył mi się strasznie. Recenzja tutaj. Całość oceniam średnio. 5/10

Savages – Savages: ponad bezprawiem (2012). Może trochę naiwny i może reżyser chciał za dużo wcisnąć do opowieści o walce z narkotykowym kartelem. Jednak wyszło nieźle. Historia dealerów, którzy chcą wejść na wyższy poziom dilerki. Jest ich dwóch plus ona. Tak, mamy tutaj ciekawy obraz miłosnego trójkąta, gdzie niby wszystko jest ustalone, jednak gdy uczucia przechylają się w jedną stronę, wszystko zaczyna się psuć. Najważniejsza jest tutaj opowieść o przemyśle narkotykowym trzymającym w swoich mackach każdą dziedzinę życia. Nasz wspomniany trójkąt rozpada się szybko, gdyż jeden z jego wierzchołków, czyli ona, zostaje porwana. Teraz wykorzystując swoje koneksje i przede wszystkim uzbierane pieniądze, chcą ją wyrwać z narko-macek. Niezły film, w którym reżyser znowu pokazuje, że jest świetny w narracji. 6/10

Any Given Sunday – Męska gra (1999). Męska Gra i męski film. Film o wielkiej amerykańskiej miłości, o amerykańskim futbolu. To jest jak religia. Do tego dochodzą ogromne pieniądze, wielkie nadzieje, stracone życiorysy. Najbogatsza liga świata NFL to państwo w państwie. Obroty z reklam i biletów oscylują zapewne w okolicach miliardów dolarów. Ogromna machina, a w niej Al Pacino, trener z jednej drużyn. W czasie dwóch i pół godzin śledzimy losy zawodników, rodzin, sponsorów, dziennikarzy, widzów. Świetny film i bardzo dobra ścieżka dźwiękowa. No i co za obsada… wspomniany Pacino oraz Diaz, Woods, Quaid, Foxx, Heston, Modine. 7/10

U Turn – Droga przez piekło (1997). Oliver Stone dostał za ten film nominację do Złotej Maliny. Fuck it. Przecież to dobry film. Sean Penn jako Bobby Cooper, który w drodze do Las Vegas zatrzymuje się w miasteczku Superior. Nie zatrzymuje się z własnej woli. Fura mu klęknęła 🙂 Zapomniałem dodać, że Bobby wiózł pieniądze dla mafii z Vegas. A Superior? Istne wrota piekieł z wszystkimi grzechami, lubieżnościami i pokusami naszego świata. Całość przypominała mi trochę, stylem opowiadania, filmy braci Coen. Oliver Stone zebrał świetną ekipę. Wspomniany Penn wygląda i gra świetnie, jak zawsze. Finał z nim, gdy już wygląda jakby dostał w twarz pociągiem – mega. Oprócz niego jest jeszcze Nick Nolte, Billy Bob Thornton, Jon Voight, Liv Tyler, Joaquin Phoenix (kurde, jak on pasuje do takich ról). No i Jennifer Lopez, która tutaj wygląda… no, hmm, dobrze wygląda. 7/10

Wall Street (1987). Film dobry, a Michael Douglas – petarda. Tak jakby uniósł niezły film i pobiegł z nim w kierunku przychylnej krytyki 🙂 Ten film to opowieść o rekinach i małych rybkach. Douglas jako Gordon Gekko, szatan z Wall Street. Jest jak Pac-Man pożerający wszystko na swojej drodze. Jednak… gdy rekin zje za dużo rybek, w końcu któraś mu się odbije i zaszkodzi. Tą właśnie małą rybką jest Charlie Sheen. Bud Fox, który stawia pierwsze kroki na giełdzie i staje się z dnia na dzień coraz lepszym graczem. Obserwuje Gekko, przekracza kolejne granice, nawet wbrew własnemu sumieniu, by w końcu… 7/10

The Doors (1991). Val Kilmer jako Jim Morrison. Oliver Stone zmierzył się z historią The Doors – zespołu, którego fanem nie jestem, choć znam większość kawałków. W pewnym okresie swojego życia słuchałem dużo Doorsów, jednak nie utożsamiałem się z nimi do końca. Nie znam żadnej oficjalnej biografii zespołu. Wiem za to, że ich muzyka na zawsze zmieniła rocka. Najmocniejszą stroną filmu jest oczywiście Val Kilmer. Jest tak dobry, że aż dziwie się, że nie ruszył w jakąś trasę koncertową po filmie. Całość oceniam jako bardzo dobrze przedstawiony dramat człowieka, kolejnego gwiazdora, który do końca nie wiedział jakim typem gwiazdora chce być. W tle doskonale przedstawiony przełom lat 60-tych i 70-tych i wszystkiego co wiązało się z tym okresem w Stanach Zjednoczonych. Morrison chciał spotkać śmierć od początku. Jego teksty, muzyka to było swoiste zaproszenie dla kostuchy. Świadomość, którą przypalał, zalewał, zasypywał w końcu dała za wygraną. Być może to ten cały syf, którym nasiąkał, wyciągnął z niego taką muzykę… Być może. 8/10

Talk Radio – Rozmowy radiowe (1988). Uwielbiam takie filmy. Filmy o ludziach, którzy krzyczą głośno i jeszcze głośniej, gdy próbują ich uciszyć. Talk Radio to historia Barrego i jego nocnych rozmów. Barry prowadzi audycję radiową, podczas której rozmawia z dzwoniącymi słuchaczami. Dzwoni pewnie cały przekrój społeczeństwa. Jednak w eter wpuszczani są tylko ci o najbardziej radykalnych poglądach, szumowiny, dziwki, alfonsi i ci, którzy kreują się na największych skurwysynów tylko po to, by zmierzyć się z Barrym. A Barry? Barry nasiąka tym całym gównem, a wszyscy mają to w dupie, bo przecież liczy się show. Recenzja tutaj. 8/10

JFK (1989). Opowieść o prawym człowieku Jimie Garrisonie (Kevin Costner) i zbrodni. Zabójstwo Johna Fitzgeralda Kennedy’ego jak rak toczy amerykańskie społeczeństwo, a Garrison próbuje chociaż na chwilę ulżyć ludzkim sumieniom. Doskonale zrealizowana opowieść o procesie, a raczej próbie doprowadzanie do procesu, w którym oskarżonym ma być rząd USA lub ktokolwiek biorący udział w spisku. Trzymający w napięciu film, w którym teorie spiskowe mnożą się od pierwszej minuty seansu. Zaskakująca obsada, montaż, muzyka, to wszystko powoduje, że JFK z dramatu sądowego zamienia się w pierwszorzędny thriller. Oliver Stone z resztą ekipy zgarnął zdecydowanie zbyt mało Oscarów (tylko dwa na osiem nominacji). Recenzja tutaj. 9/10

Salvador – Salwador (1986). Dlaczego James Woods nie dostał Oscara za rolę w tym filmie? Przegrał z Paulem Newmanem. Dlaczego James Belushi nie dostał nominacji za rolę w tym filmie? Tego nie wiem. Salvador to film o piekle, w które ludzie wchodzą z własnej niewymuszonej woli. Reporterzy wojenni, bo o nich jest ten film zrobią wszystko, by zdobyć to jedno jedyne zdjęcie. Niektórzy chcą po prostu zarobić, inni pokazać światu kolejny pożar na świecie. Jeszcze inni chcą przeżyć przygodę. To hold dla wszystkich tych, którzy robili zdjęcia z frontu. Ten film ma pazury większe niż Wolverine. To kawał mięcha spod lady. Soczysty, przejmujący, zaangażowany od początku do końca. No i sceny, w których reporter jest  zdany na łaskę czy niełaskę typa z giwerą, mrożą widza po dziś dzień. 10/10

Natural Born Killers – Urodzeni mordercy (1994). Ten film to orgazm dla widza, który pragnie zobaczyć w kinie wszystko. To tak jakbyście głodni otworzyli lodówkę z wszystkimi produktami świata. Jest akcja, thriller, love story, dramat, seks, przemoc, kara i wina. Jest sitcom, teledysk, dokument, kino drogi. Jest w końcu zajebisty Woody Harrelson i świruska Juliette Lewis. Po tym filmie już zawsze będę się jej bał. Z Mickeyem jeszcze bym się dogadał, ale z Mallory… Nie dałbym rady. To jak rozbrajanie bomby. Ona była jak małpa z karabinem maszynowym. Obłąkana na maksa. Świetny film. Tak, zdaję sobie sprawę, że w pierwszym momencie wygląda to na popkulturową papkę. Taki był zamysł. Wyciem i krzykiem w kierunku mediów. Opamiętajcie się, nie pokazujcie tego gówna. Niech im podobni idą swoją drogą, niech rozpieprzą sobie głowy. Dajcie działać odpowiednim służbom. Powstrzymajcie ich w końcu… Scenariusz wyszedł spod ręki Tarantino i znając styl Olivera Stone’a wiemy, że reżyser wszedł do rzeki, której nie znał. To nie jest jego bajka. Jednak, doskonale ją opowiedział. No i ta muzyka! Recenzja ścieżki dźwiękowej tutaj. 10/10

Platoon – Pluton (1986). Długo myślałem, którą z moich trzech dziesiątek umieścić na pierwszym miejscu. W końcu zdecydowałem. Pluton oglądany tak wiele razy w całości, jeszcze częściej we fragmentach. Tu wszystko jest zajebiste. Oprócz wojny, która jest kurewsko niepotrzebna. Mali ludzie w wielkiej dżungli. Bohaterowie i tchórze. Wielkie role, świetna muzyka i masa scen, które można oglądać i oglądać. Świetne antywojenne kino o kolejnym nikczemnym rozdziale w ludzkiej historii. Nie będę pisał o świetnym Williamie Dafoe, groźniejszym niż zwykle Berengerze, o tym świrze Dillonie, o całym plutonie zajebistych gości. W końcu o Charliem Sheenie, czyli Chrisie będącym po trosze alter ego Olivera Stone’a. O Plutonie napisano już wszystko. O muzyce, o zdjęciach, o klimacie. To mój numer 1 Stone’a. 10/10

Wciąż nie widziałem tych wypisanych poniżej. Najważniejszy z nich JFK widziałem po łebkach, więc nie zaliczam do listy. Trzeba mieć dużo czasu, by zmierzyć się z tymi tytułami. Tu trzeba usiąść i na spokojnie obejrzeć zarówno JFK i Nixona. Reszty też oczywiście żałuje. Jednak czasu było tak mało, że dałem radę obejrzeć tylko The Hand i Talk Radio. Nie ukrywam, że dlatego, iż były z tych „krótszych”. Wyczekujcie recenzji debiutu Olivera Stone na blogu u Kuby i Vindoma, czyli TheBlogThatScreamed.

Heaven & Earth – Pomiędzy niebem a ziemią (1993), Seizure (1974), W. (2008), Nixon (1995), World Trade Center (2006).

Tak więc udało mi się powiększyć obejrzaną filmografię reżysera o jeden tytuł. JFK (1991), bo o nim mowa, namieszał trochę na liście, ale nie strącił żadnego tytułu z podium. Acha… Wciąż czekamy na recenzje debiutu Stone’a u panów z sąsiedniego bloga! A jak układa się Wasza lista filmów wyreżyserowanych przez Olivera Stone’a? Jakieś zmiany?