Akcja na Eigerze (1975)

Eastwood reżyser nakręcił sprawne kino o męskiej przyjaźni, walce tajnych organizacji i w końcu człowieku zmagającym się z naturą. Nie za dużo? I tak, i nie. O ile wątek szpiegowski jest główną historią, to motyw ze wspinaczką niebezpiecznie wychodzi na prowadzenie. Mi to pasuje. Jednak z tego powodu, ja jako widz, wyczekiwałem raczej kolejnych świetnych ujęć, niż rozwiązania intrygi. Wiedziałem, że nastąpi zapewne w finale i przesunąłem to na boczny tor, ciesząc się zarazem z tego, iż Eastwood uczynił podobnie. Miałem wręcz odczucie, że większą frajdę sprawiło mu podczas kręcenia skupianie się właśnie na tym aspekcie produkcyjnym. Góry, góry, góry i trochę zawadiackiego humoru Eastwooda. Odniosłem wrażenie, że Clint albo pozazdrościł Bondowi, albo co najmniej się z niego nabijał. No dobra, nie miał jego gadżetów, jednak to z jaką łatwością przychodziło mu wciągnięcie dziewczyny do łóżka, mogło Jamesa wprawić w osłupienie. Faktem jest, że agent 007 nie miał problemów z zauroczeniem płci pięknej, jednak Eastwood w filmie Eiger Sanction nawet nie musiał się starać o urok. One po prostu pchały się w ramiona Clinta. Bond musiał pójść najpierw na bankiet, zatańczyć itd.