The Missing Picture (2013)

Obejrzałem głównie ze względu na formę jaką narrator przyjął do podzielenia się swoją historią. Brakujące zdjęcie to nic innego jak fragment jego dzieciństwa, którego nie było. Reżyser i scenarzysta zarazem, Rithy Panh przeżył.



Zginęło od 25-35% obywateli Kambodży (tj. od 1,7 do 2,3 mln ludzi, według różnych szacunków). Nie jestem historykiem, więc o historii nie będę prawić. Zresztą… nie muszę być historykiem, by wiedzieć co jest kurewstwem, a co nie. Czerwoni Khmerzy wraz z Pol Potem na czele urządzili sobie 5-letnią krwawą jatkę na swoich Polach Śmierci. Wyciągnęli jednej nocy i w ciągu kilku lat zgładzili prawie całą inteligencje, całe rodziny, a przede wszystkim „podejrzanych” o jakiekolwiek koneksje z obcymi rządami.

Demokratyczna Kampucza, tak sobie nazwali swój kraik, gdzie namiętnie dopuszczali się egzekucji. By oszczędzać amunicję podrzynali gardła, rozbijali młotami głowy, dusili, cięli, upuszczali krew… no i głodzili. Rithy Panh przeżył i opowiada o wszystkim co widział. O ojcu, który się zbuntował i nie przyjmował już pokarmu. O kobiecie w ciąży, która zabiła swoje nienarodzone dziecko jeszcze w łonie. Po to tylko, by nie przychodziło na ten świat. Opowiada to wszystko w formie narracji, lecz głównie posiłkując się swoim talentem rzeźbiarskim.

Reżyser do zwizualizowania swojej opowieści wykorzystał zrobione przez siebie postacie i całe makiety zapamiętanych miejsc. Małe ludziki wysokości kilku centymetrów, pięknie pokolorowane i rozstawione na wyrzeźbionych domkach, to próba poradzenia sobie z przeszłością. Trauma musiała być olbrzymia. Teraz w głosie słychać spokój, nawet sarkazm. To już z pewnością inny człowiek, a jednak… A jednak pod spokojem czuć ciągle drzemiącą wściekłość. W sekwencjach, gdy pojawiają się filmy archiwalne, reżyser ze wspomnianym sarkazmem przedstawia Pol Pota i całe kłamstwo wokół niego…

Pol Pot chciał przekształcić całą ludność swojego kraju w chłopów, a gospodarkę swojego kraju zbudować na eksporcie wszystkiego co ów rolnicy wyprodukują. I mieszkańcy stolicy zasiedlili pola i grabili, nawadniali i umierali. I tak samo wyrzeźbione przez twórcę postacie pracują, budują, umierają. Statyczne środowisko ożywa w rytm niesionych z głośników słów Panha. Teraz już można to tylko oglądać…