I Wanna Hold Your Hand (1978)

Podwójny debiut, czyli wspólny projekt reżysera Roberta Zemeckisa i scenarzysty Boba Gale’a. Obaj panowie poznali się na studiach, zaiskrzyło i stali się stałymi współpracownikami. Ich pierwsze wspólne dziecko to właśnie I Wanna Hold Your Hand.

Jakie były pobudki skłaniające obu panów do nakręcenia tego filmu łatwo mi sobie wyobrazić. Już widzę oczyma wyobraźni jak zasłuchiwali się w płytach Beatlesów i obiecali sobie, że jak już zostaną filmowcami to pierwszy film nakręcą o czymś, w czym byli zakochani. Muzyka czwórki z Liverpoolu inspirowała, burzyła związki, tworzyła na nowo. Tutaj mamy do czynienia z filmem o miłości do zespołu. Poniekąd niebezpiecznej, bo skłaniającej się w kierunku stalkingu. Jednak pokazanej w uroczy i zabawny sposób.  Tytuł filmu to oczywiście przebój Beatlesów i jednocześnie numer 1 na liście Billboard Hot 100 w Stanach Zjednoczonych. Singiel z tym utworem był wielkim przebojem komercyjnym i właśnie od szału i wariactwa na punkcie tej piosenki film się zaczyna. Poznajemy czwórkę przyjaciółek, z których trójka jest fanatyczkami Beatlesów. Po raz pierwszy spotykamy je w sklepie muzycznym w New Jersey prowadzonym przez ojca jednej z nich (nomen omen jedynej, która walczy z fenomenem zespołu). Rozwrzeszczane tłumy wyrywające sobie winyl z singlem i one wśród nich. Rozmawiają TYLKO o Beatlesach, w radiu lecą TYLKO Beatlesi, wszystko kręci się TYLKO wokół nich. Są wszędzie i wypełzają z każdego zakamarka. Ponieważ będą koncertować w Nowym Jorku, a zdobycie biletu jest praktycznie niemożliwe, pojawia się karkołomny pomysł na kontakt z ukochanym zespołem. Dziewczyny chcą się dostać do hotelu, w którym gwiazdy nocują i choć na chwilę dostąpić boskości swoich idoli. Docierają pod hotel, używając misternego planu podjazdu pożyczoną limuzyną (jakoby ochroniarze tychże nie sprawdzali). Przy akompaniamencie rozwrzeszczanych, kłębiących się tłumów wdzierają się do środka. Lawirując pomiędzy ochroną i gośćmi, klucząc po pokojach, w końcu się rozdzielają. Od tej chwili śledzimy ich perypetie osobno. To lekka komedia, więc nie będzie to żadnym spoilerem, gdy napiszę że w finale szczęśliwie spotkają się na upragnionym koncercie. Udaje im się dostać do sekcji publiczności w trakcie nagrywania na żywo programu Ed Sullivan Show, gdzie gwiazdą wieczoru będą Beatlesi.

Widz od początku wie, że tutaj nic nikomu złego się nie przydarzy. To komedia z muzyką Beatlesów w tle. Nie ma tu ukrytych treści, drugiego dna. Mamy po prostu poznać grupkę dziewcząt i ich fascynację zespołem rockowym. Zemeckis ukazał to w taki sposób, że wierzymy w niektóre fanatyczne zapędy fanów. Zdzieranie wykładziny,, po której chodził zespół, to tylko jeden z licznych przypadków zdobycia choćby fragmentu przedmiotu, który miał z nimi styczność. Nawet postaci Pam Mitchell, granej przez Nancy Allen, która nie jest taką psycho-fanką, puszczają wszelkie hamulce, gdy dostaje się do apartamentu Beatlesów. Na szczęście nie ma ich w tym czasie, bo nastąpiłoby zapewne omdlenie. A tak? Widzimy wszelkie formy fetyszyzacji używanych przez zespół przedmiotów. Taka hardcorowa wersji bajki o trzech misiach i złotowłosej.

Można uwierzyć we wszystko co Zemeckis pokazał. Tutaj nawet nie chodzi o wiarę, to są po prostu fakty. Zjawisko beatlemanii istniało, a obrazy rozhisteryzowanych fanek przecież znamy (no chyba, że mam starszych czytelników i jest jakiś naoczny świadek zajść). Pomimo tego, że jest łatwo, lekko i przyjemnie, całość wypadła średnio. Po pierwsze, miejscami wkradała się nuda, no bo ileż to można biegać po tych samych hotelowych korytarzach. No i po drugie, historia zasługiwała na lepszych aktorów, a nie żywcem wyjętych z Animal House w reżyserii Johna Landisa. Ten element ostatecznie zaważył na ocenie. Przez odtwórców głównych ról było zbyt… przaśnie. Z małym wyjątkiem. Wspomniana Nancy Allen w scenie w beatle-pokoju pokazała klasę.