A Bittersweet Life (2005)

W roli głównej obsadził niezwykle charyzmatycznego, doskonale się prezentującego przed kamerą, koreańskiego aktora Byung-huna Lee. To jego debiut u Kima, i od razu taki mocny.

Nic dziwnego, że po roli obfitującej w taki pokaz umiejętności dramatycznych i naszpikowanej takim ładunkiem testosteronu, Hollywood pochyli się nad Byung-hunem Lee. Miasto aniołów szybko porwało go za ocean i już w 2009 roku wystąpił w blockbusterze G.I Joe: Czas Kobry (G. I. Joe: The Rise of Cobra, Stephen Sommers, 2009). Ok, zgadzam się, że film był kiepski, jednak to była tylko furtka do kolejnych filmów akcji. Ponieważ przystojni, wysportowani azjaci zawsze są w cenie, już w 2015 zobaczymy go w nowej odsłonie Terminatora, u boku samego Arniego.

A Bittersweet Life to kolejny film o zemście? I tak i nie. Wspomniany Byung-hun Lee, obsadzony w głównej roli, gra tutaj zarządzającego hotelem Sun-wooa. Hotel to jedna z wielu gałęzi mafijnego procederu, którym rządzi Mr Kang. Nie wiemy jak daleko sięga struktura mafijna rozpostarta nad metropolią. Kang zarządza jednym dystryktem. Takich „Kangów” jest jeszcze kilku, a nad wszystkim króluje sam Ojciec Chrzestny, którego dane nam będzie przez chwilę zobaczyć. Pech chciał, że „żołnierze” konkurencji postanowili owej feralnej nocy dobrze się zabawić. Problem też w tym, że na miejsce zabawy wybrali hotel Kanga i w tym, że lokal czas zamknąć, obsługę puścić do domu, światła zgasić. Jako że szef ochrony był w tym czasie nieobecny, obowiązki przejął Sun. Poznajemy go od razu w roli tego, z którym się nie dyskutuje. Świetnie nakręcona scena „wypraszania” gości pokazuje nam tylko w jakim kierunku będzie szła dalsza część filmu. Tu nie ma ostrzeżeń, przedłużania, niepotrzebnych pauz. Po grzecznościowym

Cztery już nie pada. Nieproszeni goście padają jak muchy w bardzo efektowny sposób. Znając inny mafijny obraz – Chłopcy z Ferajny i scenę konfrontacji Tommiego DeVito z Billym Battsem możemy się domyślać do czego doprowadza „ruszenie” człowieka mafii z innej rodziny. Sprawa musi mieć konsekwencje. Tak do akcji reżyser wprowadza widza. Najpierw strzela, później opróżnia magazynek pokazując jednak stół z amunicją. Oj, będzie się działo. Wszystko w filmie wije się i przeplata, a na głównego bohatera spadają kolejne cegły rozrysowane w scenopisie. Problem z „sąsiadami” to jedno, ważniejszy jest jednak wątek ukochanej Mr Kanga. „Kocham Cię” w języku Azjatów brzmi inaczej niż u reszty obywateli naszej planety. Daleko idący patriarchalny model rodziny, wciąż jest głęboko zakorzeniony w tym społeczeństwie. Pomijam już fakt, że relacja pomiędzy Mr Kangiem a Hee-soo, to relacja pomiędzy szefem mafii a dziewczyną z pasją do gry na wiolonczeli. Posłuszeństwo i lojalność musi być przede wszystkim. Ponieważ Mr Kang zawiódł się na ludziach już wiele razy, prosi swojego najbardziej zaufanego człowieka o kilka dni wglądu w życie osobiste swojej młódki. Mając na karku „chłopaków z sąsiedztwa”, obarczony niewygodną misją, Sun-woo sypia coraz niespokojniej. Tym bardziej, że dostał wyraźne polecenie od szefa w przypadku wykrycia „zdrady” przez oblubienicę.

Jeżeli chodzi o pilnowanie Hee-soo, to tu nie ma być dotrzymywania towarzystwa wzorem Vincenta Vegi w stosunku do żony Marsellusa Wallace’a. To ma być pilnowanie pod osłoną nocy i warowanie pod drzwiami. Więc kluczy nasz doberman w cieniu drzew, wpatruje się w okna z zaparkowanego samochodu i czeka… Ponieważ Kim Jee-Woon dał mi się już poznać jako ten, który lubi trzasnąć w uśpionego widza kijem, obrócić w fotelu i pokazać inny film, tak też długo nie przyszło mi czekać. Jedna decyzja bohatera uruchamia lawinę, zwrot akcji i bieg po życie.

Bo to film akcji przede wszystkim. Naszpikowanie poetyką ma tylko uszlachetnić jego przekaz. Jednak nie dajmy się oszukać, to wciąż „męskie” kino akcji. A najlepszym dowodem na to, że reżyser jest mistrzem w swoim fachu, niech będą sceny w opuszczonych magazynach. Być może pojedyncze rozwiązania montażowe i ciekawe ujęcia już gdzieś widzieliśmy. Jednak właśnie te 20 minut otwiera nam widzom oczy na nowo. Akcja z trzeciej perspektywy, małe kamery na każdej używanej broni, nowe typy obrażeń, a na koniec małe mrugnięcie do widza (scena z kopiącymi dół) – majstersztyk. Ten film warto obejrzeć choćby dla tych momentów.

Strona audiowizualna to górna półka. Muzyka daje niejako kontrast do tempa. Muzyka spokojna, miejscami poważna, wsparta wiolonczelą. Nie przeszkadza i zdecydowanie nie ma odwracać naszej uwagi od głównej składowej filmu – doskonałego obrazu. Wspomniany w poprzednim akapicie nowatorski montaż nie jest wykorzystywany tylko w scenach akcji. Kamera przyczepiona do lusterka zaparkowanego samochodu obserwuje skupioną twarz Sun-woo. Samochód rusza, kamera nie zmienia pozycji i „jedziemy” razem z nim przez miasto. No i zdanie o zastosowanych rozwiązaniach z kategorii światłocień. To chyba już znak rozpoznawczy reżysera. Pełno tu ujęć wynurzających się z cieni postaci lub zapalanych i gaszonych źródeł światła. Małe lampki, latarnie, światła samochodów i postać Hee-soo ze swoim hobby zbierania właśnie lamp. Zabawa światłem to zdecydowanie ulubiona forma ekspresji reżysera.

A Bittersweet Life to film o pokręconym pojęciu lojalności i próbie jej utrzymania w brutalnym świecie Kim Jee-Woona. Każda decyzja ma swoje konsekwencje, każdy krok jest ważny. Nawet tak trywialny moment w scenie w hotelu, gdy główny bohater przygotowuje sobie espresso, waha się przez ułamek sekundy z wrzuceniem kostki cukru. Gorzkie, czy słodkie? Gorzko Słodkie Życie. A może to wszystko jest snem? Niczym przypowieść ze scen otwierających. Może prowadząc spokojne i w miarę ustatkowane życie (o ile taplając się w półświatku, można mówić o spokoju), chciałby w końcu to zmienić? Uciec od codziennej rutyny, od tego podawanego codziennie ciastka przez obsługę hotelu. Jeżeli tak jest, to zaiste mroczny sen przyszło mu ułożyć w wyobraźni. Polecam.