Richard Donner

Superman 2 (1980). Nie dałem oceny z dwóch powodów. Pierwszy to taki, że pamiętam z tej części naprawdę mało. Drugi powód to taki, że film z 1980 roku nie jest do końca wersją reżysera. Po pokazaniu materiału producentom, zmieniono reżysera i obraz dokończył Richard Lester (skądinąd dobry reżyser). Donner nie został wymieniony w czołówce, choć nakręcił większość materiału. Wersja Donnera została oficjalnie wydana w roku 2006. Być może warto do niej wrócić. Gene Hackman jako Lex Luthor, Terence Stamp jako generał Zod. Oczywiście w pełnej palecie CMYK bez K, wystąpił Christopher Reeve. Choć komiksowe perypetie Supermana darzę ogromną sympatią, to już ten sam bohater na dużym ekranie w stylistyce znanej z kart komiksów po prostu mi nie pasuje. Wolę jego najnowsze wydanie. Choć swój urok z pewnością miał.

Timeline – Linia czasu (2003). Jestem całkowicie na nie. Już pomijam fakt, że nigdy nie byłem fanem historii o Jankesie na dworze króla Artura. Nigdy nie kupiłem tego pomysłu. Tutaj założenia są podobne. Współcześni archeolodzy przenoszą się do XIV wieku. Paul Walker, Gerard Butler nie mieli nawet co grać. Jedna wielka dziura w scenariuszu. Przewidywalny, słaby, nudny. Porażka na całej linii. 4/10

Assassins – Zabójcy (1995). Sylvester Stallone jako zabójca weteran. Chce rzucić ten fach i spokojnie cieszyć się emeryturą. Jak w setce filmów z podobnym wątkiem, wiemy, że nie tak łatwo odejść z takiej pracy. Musi wykonać jedną, ostatnią robotę. W ślad za Sylvestrem rusza drugi, młodszy, sprawniejszy, przystojniejszy. Miguel, czyli Antonio Banderas. Pamiętam dobrą scenę w taksówce i świetną muzykę Marka Mancina. Resztę zatarł już czas :). 5/10

Toy – Zabawka (1982). Remake francuskiej komedii z 1976 roku z Pierrem Richardem. W wersji Donnera wystapił Richard Pryor, genialny w tej odsłonie. Pryor występuje w roli dziennikarza, który zatrudnia się jako pomoc domowa u magnata prasowego. Do głównych zadań należy opieka nad rozpieszczonym synem milionera. Chwile chaosu okazują się wielką nauką…dla obu. Osobiście wyżej stawiam wersję Donnera (uwielbiam Pryora). 6/10

Superman (1978). Ktoś w końcu musiał się za to zabrać. Nie znam kulis produkcji, ale założę się, że reżyserzy bili się o tą historię. Supermana znają wszyscy, więc do kin też pójdą wszyscy :). Producenci już zacierali ręce. Pisałem już to nieraz. Nie jestem fanem mężczyzn w rajstopach. Oceniam go jako niezły, tylko ze względu na dwóch gigantów w tym filmie, Marlona Brando jako Jor-El’a i Gene’a Hackmana jako Lexa Luthora. No i prze-strój Jor-El’a. Czas pokazał, że filmy o superbohaterach sprzed ery cyfrowej nie przetrwały próby czasu. Owszem, ogląda się je z poczuciem nostalgii, lecz z politowaniem patrzy na nałożonych latających aktorów na tle panoramy miasta. 6/10

16 Blocks – 16 przecznic (2006). To mógł być dobry film. Pomimo że scenariusz zapowiada dynamiczną akcję, a filmie było jednak zbyt wiele przestojów. To najnowszy i podejrzewam, że ostatni film w reżyserskiej karierze Donnera. Nakręcił go w wieku 76 lat, co jest nie lada wyczynem jak na ogarnięcie kina akcji. Kolorytu dodaje Mos Def, ale Willis już wypadł ślamazarnie. Starał się jak mógł, ale w 2006 roku rozpoczął akcję, pt.: „im więcej filmów tym lepiej” i zabieg ów odbił się czkawką, która z małymi wyjątkami trwa do dzisiaj. Szkoda, bo potencjał wyraźnie tkwił w historii. Nowojorski gliniarz ma przetransportować do sądu ważnego świadka. Od celu dzieli ich tytułowe 16 przecznic. To powinien wyreżyserować jakiś dynamiczny Azjata 🙂 Na ulicach powinno lecieć szkło, krew i łuski. Wyszło tylko nieźle. 6/10

Radio Flyer – Marzyciele, czyli potęga wyobraźni (1992). Recenzowany w dniu wczorajszym. Obejrzałem go celem uzupełnienia filmografii reżysera. Tak jak pisałem w recenzji, to nie był czas stracony. Powtarzając część notki. 11 letni Mike, 9 letni Bobby, wychowująca ich matka oraz on, zły ojczym. Na pierwszy rzut oka wydaje się to być ckliwa historia, jakich już wiele oglądaliśmy. Nakręcona w 1992 roku przez Richarda Donnera opowieść traktuje przede wszystkim o braterskiej przyjaźni i wielkiej nadziei na lepsze jutro. Niezły film z małym plusem za głos Toma Hanksa. 6/10

Maverick (1994). Donner na dzikim zachodzie, z niezawodnym Melem Gibsonem. Partneruje mu świetna Jodie Foster, która bardzo dobrze odnalazła się w roli karcianego kanciarza. A film? Dziki zachód, poker i dużo zabawy. Gibson, zawadiaka jak zawsze, i cała plejada starych kowbojów. Krążący po blogach fani westernów nie wybaczyliby gdybym któregoś z nich nie wymienił, więc dla bezpieczeństwa nie rzucę żadnym nazwiskiem. A trochę ich tu jest :). Maverick to same pozytywne emocje. Nie szukajmy specjalnego przesłania, tu liczy się czysta rozrywka. 7/10

Conspiracy Theory – Teoria spisku (1997). I ponownie ulubiony aktor reżysera w roli głównej. Tym razem Gibson gra taksówkarza, Jerrego ze schizofrenią i poważnymi stanami lekowymi. Ma ciągłe wrażenie bycia śledzonym. Widzi ICH wszędzie. Ludzie w garniturach, podejrzane samochody, podsłuchy. Jest owładnięty przekonaniem, że ktoś knuje wielki spisek. W każdej fantazji kryje się jednak ziarnko prawdy. Jerry znalazł się na celowniku tajnych służb. Scenariusz po małych szlifach z powodzeniem mógłby stać się kolejną historią z kart powieści Phillipa K. Dicka. On sam kontra system. Ah, nie mogło zabraknąć tajnej agentki. W tej roli Julia Roberts. Z filmu doskonale pamiętam to szalone spojrzenie Gibsona, świetnie sfotografowany Nowy Jork nocą i klimatyczną muzykę. Do tego dochodziło to uczucie, że nie można zaufać nikomu. Co ciekawe Teoria spisku nie była za często puszczana w tv, stąd moje wrażenie, że nie jest za dobrze u nas znana. A szkoda! :). 7/10

Ladyhawke – Zaklęta w sokola (1985). Ah, jakie piękna baśń. Rutger Hauer szedł wtedy jak burza. Wcześniej Blade Runner, Autostopowicz rok później. To był zdecydowanie jego czas. No i co za partnerka. Sama Michelle Pfeiffer. Donner tym razem opowiedział nam świetne love story po trosze w scenerii fantasty. On jako człowiek za dnia, wilk w nocy. Ona lata jako sokół, skąpany w promieniach słońca, zaś przy świetle księżyca prezentuje swoje kobiece wdzięki. Do takiego stanu rzeczy doprowadziła ich klątwa. To właśnie przez nią, tak zabójczo w sobie zakochani, nie mogą się spotkać jako ludzie. Zrzucić klątwę spróbuje im pomóc drobny złodziejaszek Gaston (Matthew Broderick). Wszystko w tym filmie pasowało. No, może przydałby się większy budżet, bo scenariusz zasługiwał na bardziej epickie widowisko. Za kamerą, mistrz obiektywu, Vittorio Storaro. 7/10

   MIEJSCE 7   

Lethal Weapon 3 – Zabójcza broń 3 (1992). Trzecia odsłona filmu o Martinie i Rogerze, dwóch policjantach. Tym razem wskutek totalnego bałaganu, którego są sprawcami w scenach otwierających, zostają zdegradowani. Zaczynają od początku, patrolując ulice. Ponieważ są jak zwykle niesłychanie wścibscy (przynajmniej jeden z nich :), szybko ładują się w kolejna wielką sprawę. Dla mnie najsłabsza część z cyklu. Nie podoba mi się wciśnięty do filmu Joe Pesci (bardziej pasował w drugiej i czwartej, ostatniej części). Pomimo wielkiej sympatii do niego (no wybaczcie, ale to przecież Tommy DeVito), tutaj jako Leo Getz po prostu mi nie pasował. Spełnia rolę tych śmiesznych zwierzątek-dodatków do filmów animowanych. Plus za to, że Martin w końcu poznaje kobietę :). I kolejny plus za to, że tą kobietą jest Rene Russo. Część najsłabsza, jednak wciąż dobra. 7/10

   MIEJSCE 6   

Twinky (1970). Temat dla kina znany, jednak w zaprezentowanej przez Richarda Donnera formie urzeka swoim ciepłem. Ona, 16-letnia tytułowa Twinky, czerpie życie pełnymi garściami, zakochana w głośnej muzyce i w nim, 40-letnim mężczyźnie o imieniu Scott. Czy to jest miłość, czy wciąż jeszcze zauroczenie? W rolach głównych Susan George i Charles Bronson. Świetny film. Naiwni ludzie w zderzeniu z prozążycia. Wszystko przyozdobione komediową nutką. Recenzja tutaj 7/10

Lethal Weapon 4 – Zabójcza broń 4 (1998). Ostatnia część serii. Tym razem Martin i Roger kontra azjatyccy handlarze żywym towarem. Jako dodatek ponownie Joe Pesci i Rene Russo. No i mała bomba na zakończenie serii. Świetny Jet Li ze świetną scenę w mieszkaniu na schodach. Doskonały w swoich ultra szybkich ruchach. On nie potrzebuje mocy od scenarzystów z Marvela, on jest mocą. Zdjęcia Andrzeja Bartkowiaka, muzyka Erica Claptona, cóż więcej chcieć? Siadać i oglądać. 8/10

Goonies (1985). Klasyka i kult. To mógłby reżyserować Spielberg. Steven wziął się w tym przypadku za produkcję, scenariusz wysmażył Chris Columbus i wyszła genialna opowieść o dziecięcej przygodzie, przyjaźni i… piratach. Corey Feldman i Sean Astin to były gwiazdy środka lat 80-tych. Razem z resztą świetnie dobranej dziecięcej obsady, zarażają optymizmem i humorem. Bardzo dobre kino i z pełną odpowiedzialnością napiszę, ponadczasowe. Każdy chciał stanąć u ich boku. Biegać w tunelach, mieć gadgety jak Data, znaleźć skarb piratów. Kocham ten film. 9/10

Omen (1976). Posępne, tajemnicze kino. Horror z dzieckiem w roli głównej. Gregory Peck w roli ambasadora Roberta Thorna. Żona Roberta, Katherine rodzi martwe dziecko. Namówiony przez księdza ambasador adoptuje urodzonego w tym samym szpitalu, tej samej nocy chłopca. Zamknięty w ciele dziecka szatan, planuje przewrót na ziemi. Pierwsze lata mijają spokojnie, z czasem dochodzi do kolejnych, tajemniczych wypadków. Genialny przewodni motyw muzyczny autorstwa Jerrego Goldmistha – Ave Satani, robi po dziś dzień wrażenie. Oglądałem go lata temu, a pamiętam doskonale. Egzorcysta, Dziecko Rosmery, Omen, wielka trójca. 9/10

Lethal Weapon 2 – Zabójcza broń 2 (1989). Po TAKIM sukcesie w 1987 roku, odliczanie do kolejnej nastąpiło tuż po premierze pierwszej części. Martin i Roger mają pilnować księgowego mafii. W tej roli Joe Pesci. W drugiej części nie był na szczęście taką rubaszną maskotką jak w następnej. Jak zawsze nieobliczalny Martin i bardziej stonowany Roger. Pesci, czyli filmowy Leo Getz sprzedaje informację o zakrojonym na szeroką skalę procederze handlu narkotykami z placówką dyplomatyczną w tle. Trop prowadzi do ambasady RPA. A tam? Piękna Patsy Kensit i dyplomata Arjen Rudd, będący w kręgu głównych podejrzanych. Wydaje mu się, że chroniący go immunitet jest doskonałym zabezpieczeniem dla interesów. Chyba jeszcze nie poznał Martina Riggsa :). 9/10

Lethal Weapon – Zabójcza broń (1987). Film doskonały. Kinematografia widziała setki twardych policjantów, kolejne tyle szalonych. Jednak miks obu zdarza się bardzo rzadko. I to w takim wydaniu. Uwielbiam ten film. Widziałem go wiele razy. Pojedyncze sceny kilkanaście, np.: moment spotkania Martina i Rogera na komisariacie „On ma broń !” :); finał, gdy Mel Gibson biegnie boso przez całe miasto goniąc jak wściekły pies Garego Buseya; scena negocjacji z samobójcą w wykonaniu Gibsona i późniejsza rozmowa w kawiarence. Prze-sceny. Kino potrzebowało takiego policjanta. A Danny Glover? Jest doskonały, gdy próbuje niczym relanium uspokoić swojego partnera. Jest jak kaftan bezpieczeństwa dla nieco odchylonego od normy Martina. Uwielbiam ten film. Wiem, powtarzam się :). 10/10

Salt and Pepper – Sól i Pieprz (1968), Inside Moves (1980), Scrooged – Wigilijny show (1988)

Jak widać na całej powyższej liście Richard Donner jest twórcą wszechstronnym. Nie boi się różnych gatunków. Ba! Szuka i bawi się kinem odnajdując się doskonale w każdej opowieści. Bo tak naprawdę, Donner przede wszystkim doskonale opowiada. I czy to jest film o nastolatkach, demonicznym dziecku, twardym gliniarzu czy superbohaterze, zawsze dostajemy zajebistą rozrywkę. I choć jego ostatnie filmy odbiegają poziomem od reszty (o potknięciu z 2003 roku staram się zapomnieć), to wciąż mam nadzieję, że Donner pokaże kolejny kawał solidnego kina. Chociaż… już nie musi. Wielu chciałaby mieć choć procent tak dobrych tytułów. Czy lista układa Wam się podobnie? 🙂