Madras Cafe (2013)

Może się wydawać, że Madras Cafe to sprawnie zrealizowany thriller, jednak dla mnie okazał się po prostu nudny. Odtwórca głównej roli, John Abraham gra tutaj agenta wywiadu indyjskich służb specjalnych, Vikrama Singha.

Dostaje kolejne zadanie. Na polecenie swoich zwierzchników zostaje zrzucony w ogień wojny domowej, która targa Sri Lanką. Zadanie ma niezwykle trudne, zdobyć zaufanie jednej z grup ubiegających się o władze i spróbować wyciszyć bojowe nastroje jakich pełno wśród żołnierzy, partyzantów i innych paramilitarnych organizacji. Jest sam, jednak wciąż bacznie obserwowany przez dowództwo, może czuć się o tyle bezpiecznie, że w odwodzie stoi gotowa do akcji czwarta co do siły armia świata. Chociaż Vikram jest główną postacią, często na swojej drodze spotyka dziennikarkę Nargis. Aktorka wcielająca się w tą postać, to modelka o korzeniach czesko-pakistańskich. Stanowi niezwykle piękną oprawę w filmie o tak twardej tematyce. No właśnie, film traktujący o piekle wojny domowej powinien w moim odczuciu wyglądać trochę inaczej.

Film, który pokazuje wyżynające wszystko na swojej drodze oddziały porządkowe, wygląda jak najlepsza bollywoodzka produkcja. Nie wiem czy traktować to na plus czy minus. Jako że w tym podgatunku najwyżej stawiam Salvador z 1986 roku, moje poczucie estetyki dotyczące takiego tematu jest zgoła inne. Jednak jestem wzrokowcem, pracuję w reklamie i potrafię docenić obraz. A ten tutaj zasługuje na najwyższe pochwały. Pojedyncze kadry z powodzeniem można umieścić na okładkach kolejnych numerów National Geographic. Praca, którą Kamaljeet Negi wykonał dostępnym na planie sprzętem robi wrażenie. Sam operator został za te zdjęcia doceniony na kilku festiwalach, odbierając główną nagrodę.

Niestety cały film to jedna wielka, pięknie pomalowana, ozdobiona… bombka pusta w środku . Co z tego, że twórcy chcieli zrobić zaangażowane politycznie kino. Co z tego, że skopiowali najlepsze pomysły, które widzieliśmy wcześniej w kolejnych częściach Burne’a. To wszystko wydmuszka, bez zacięcia, groźnego grymasu. Tutaj nic nie chwyta za serce, nie przejmujemy się losami ludzi mieszkających na wyspie. John Abrams pasuje jak ulał do roli, niestety tylko wizualnie. Co z tego, że wygląda tak jak powinien. 185 cm wyćwiczonej na orbitreku rzeźby nie wystarczy by porwać widza w opowieść. Porusza się jak zombie, gra jak Grzegorz Rasiak. Czysty, pięknie oszlifowany, polakierowany kawałek drewna, który nie pasuje absolutnie do niczego. Kontynuując narzekanie i przystając na chwilę przy toczącej się akcji, nie napiszę o niej nic dobrego. Producenci posiłkując się tym co widzieli w amerykańskim i europejskim kinie próbowali jeszcze bardziej podkręcić akcję. Madras Cafe to dwugodzinny film złożony z średnio trzy sekundowych ujęć.

Reżyser chciał pójść ścieżką, którą wyznaczyli twórcy np. Act of Valor z 2012, czyli akcja non-stop. Widz miał wrażenie, że decyzje na szczycie dzieją się dynamicznie. Telefony na linii premier – minister, sztab dowodzenia – dowódca, itd. W indyjskim obrazie miało być podobnie. Nawet narady głównodowodzących próbowano zrobić dynamicznie. Przesuwający się obraz, aktor marszczący czoło, cięcie. Telefon dzwoni, cięcie. Rozmowa, która trwa trzy sekundy, cięcie. Bardzo męczący montaż. Muzyka? Dynamiczna, wieszcząca nadciągające niebezpieczeństwo. No, ale bez przesady, na całe dwie godziny podłożyć muzykę, która powinna być w scenach kulminacyjnych, ewentualnie przy znaczących zwrotach akcji? Dochodzi tym samym do absurdalnych momentów, gdzie słyszymy podniosłe dźwięki przy zwykłej rozmowie. Pewnie tak miało być. Widz miał cały czas czuć tempo. Tempo iście olimpijskie. 5 minut na Sri Lance, 2 minuty w Londynie, 3 minuty w New Delhi. Dla mnie okazało się to niestrawne. Kończę recenzję raz jeszcze wychwalając pracę operatora, reszta filmu żenująca.