Audition (1999)

Takashi Miike dostał drugą szansę (głównie za sprawą rekomendacji w komentarzu dotyczącym poprzedniego, niestety nieudanego spotkania z reżyserem). Szansę wykorzystał, spotkanie było owocne. Ôdishon, czyli Audition to jego film z 1999 roku. Takashi, który robi filmy przed, po i w trakcie śniadania, ma do tej pory w bazie imdb około 90 tytułów. Podejrzewam, że nawet jak śpi to coś tam sobie nakręci. Audition musiało wywołać sporo kontrowersji w czasie premiery. Oto mamy historię, w której wdowiec Shigeharu Aoyama przekonywany trochę przez syna, trochę przez przyjaciela, postanawia poszukać kobiety, z którą mógłby dokończyć swego żywota.

Nie było zbyt trudno go przekonać. W końcu jak długo można wpatrywać się w zdjęcie żony na biurku, jak długo można samotnie wyprowadzać psa. Jako że Aoyama na dancingi nie chodzi, o randkach w ciemno nie ma mowy, daje się namówić na plan wspomnianego przyjaciela Yasuhisa Yoshikawy. Trzeba wiedzieć czytelnikom, że nasz wdowiec, bynajmniej nie słomiany, jest wstydliwy bardzo. Kurpulentny aktor Ryo Ishibashi wypadł w tej roli doskonale. Brakowało mu tylko rumieńca w chwilach zawstydzenia. Plan Yoshikawy jest w miarę prosty. Zorganizuje casting do nowej produkcji filmowej. Do roli żeńskiej zgłoszenia otrzyma Aoymana. Przefiltruje, wybierze trzydzieści i niejako z ukrycia, z pozycji producenta na spokojnie wybierze przyszłą żonę.

Wszyscy podejrzewają jaka jest rola kobiety w japońskim związku. Typowy patriarchalny model rodziny funkcjonuje tam od zawsze. Służąca, służka, służebnica to tylko synonimy, aczkolwiek w głowie mężczyzny z kraju kwitnącej wiśni taki obraz widziany byłby najchętniej przy domowym ognisku. Przy pytaniu Yoshikawy – Jaka powinna być? – oprócz standardowych: ładna, miła, pada właśnie… posłuszna. Z własnych obserwacji mogę tylko zapewnić, że kobiety w innych rejonach Azji mają naprawdę ciężko (oczywiście wyłączając kobiety sukcesu, bizneswomen, które są traktowane na równi z mężczyznami).

Nasz bohater przystępuje do castingu. Wielka, oświetlona sala i kamery nie pomagają w większości niepewnym siebie „aktorkom”. To tylko potwierdza jak bardzo płeć przeciwna jest tam stłamszona. To przecież przesłuchanie do filmu, a dziewczyny wchodzą (w większości), patrząc w podłogę, uciekając spojrzeniem, denerwując się. W końcu wchodzi ONA, piękna Asami, na której Aoyama zawiesił już oko podczas wertowania kandydatek przy wieczornym koniaczku. Była baletnica na żywo wygląda jeszcze piękniej niż na zdjęciu. Oboje wpadli sobie w oko. Wdowiec, wybierając już melodię na pierwszy taniec na weselu, ochoczo rusza do ataku. Materiał jest podejrzanie łatwy do obróbki. Podejrzanie dla widza, nie dla zamkniętego w sobie mężczyzny, który po tylu latach wystawił głowę przez okno i poczuł damskie perfumy.

To mniej więcej połowa filmu. Tutaj też Takashi Miike odwraca się do ekipy filmowej i mówi, że złowieszczym uśmiechem: a teraz będziemy kręcić horror. Nic nie zdradzę. No może tylko, że piękna krucha Asami przepoczwarza się na naszych oczach i japoński mężczyzna musi na nowo zdefiniować słowo posłuszeństwo. Te dwie części filmu różnią się tak bardzo, że zarówno jedną jak i drugą można pociągnąć w innym kierunku. Inne jest wszystko, sposób kręcenia, światło i, oczywiście co najważniejsze, Asami. W części typowo romantycznej widzimy randki, rozmowy, sympatyczną kolację. W drugiej? Siekę i halucynogenny sposób kręcenia jak u Lyncha. Brakuje jeszcze karła, kobiety z łuskami na plechach i jakiegoś dziwoląga na wózku inwalidzkim… A przepraszam, ten ostatni jest :).

Czas trwania: 145 min
Gatunek: Horror, Thriller
Reżyseria: Takashi Miike
Scenariusz: Daisuke Tengan
Obsada: Eihi Shiina, Ryo Ishibashi
Zdjęcia: Hideo Yamamoto
Muzyka: Kôji Endô