Alan William Parker

The Life of David Gale – Życie za życie (2003). Uniwersytecki profesor, w tej roli Kevin Spacey, jako oskarżony o gwałt i morderstwo. Dotychczasowy przeciwnik kary śmierci, działający aktywnie na rzecz jej zniesienia, sam oczekuje teraz na wyrok. Ma 72 godziny. W tym czasie Kate Winslet, grająca dziennikarkę, spotyka się ze skazańcem. Walka z czasem i próba uniewinnienia niesłusznie(?) oskarżonego. Mało już pamiętam z tego filmu, stąd być może niesłusznie zaniżona ocena. Stwierdziłem jednak, że pamięć o tytule jest najlepszym gwarantem jakości. 5/10

The Road to Wellville – Droga do Wellville (1994). Widmo zapomnienia dotknęło i ten tytuł. Chociaż w mniejszym stopniu niż poprzedni. Film opowiada o pobycie Williama Lightbodiego w ekstremalnym sanatorium prowadzonym przez Johna Kellogga, czyli Matthew Broderick pod opieką Anthonego Hopkinsa. Pamiętam barbarzyńskie metody doktora i całą masę wynalezionych przez niego przyrządów do leczenia kuracjuszy. Trochę szalony komedio-dramat, który oglądałem jeszcze na VHS. 5/10

   MIEJSCE 6   

Birdy – Ptasiek (1984). Ekranizacja powieści Williama Whartona. Matthew Modine i Nicolas Cage, jako Ptasiek i Al. Obaj są weteranami wojny w Wietnamie. Pierwszy ze skrzywioną psychiką, poturbowany wewnętrznie, który częściej zdaje się żyć w krainie snów niż na jawie. Drugi okaleczony fizycznie. Łączy ich męska przyjaźń i wspólne wspomnienia sprzed wojny. Pamiętam świetnego Cage’a i genialne zdjęcia Michaela Seresina (m.in ujęcia z lotu ptaka). To jednak za mało, żeby ocenić wyżej niż jako niezły. 6/10

Mississippi Burning – Mississippi w ogniu (1988). Agent Anderson (Gene Hackman) i agent Ward (Williem Dafoe), przybywają do małego miasteczka by wyjaśnić sprawę morderstwa trzech działaczy walczących o prawa człowieka. Tajemnica, segregacja rasowa i Ku Klux Klan jako tło historii. Pamiętam ciężką atmosferę, posępnych, milczących mieszkańców i ogień. Dobry film. 7/10

Angela’s Ashes – Prochy Angeli (1999). Świeżo obejrzany. Mocna rzecz. Ekranizacja autobiograficznej powieści Franka McCourt’a. W rolach głównych Robert Carlyle i Emma Watson. Historia rodziny, świeżo upieczonych emigrantów, zmuszonych wrócić do rodzinnego Limerick w Irlandii. A tam? Skrajna bieda, pomór, syf, ubóstwo, głód, choroby, tragedie, brak nadziei i dobroduszny uśmiech kościoła katolickiego nad wszystkim.

„…Patrząc wstecz, na moje dzieciństwo, nie wiem, jak w ogóle udało nam się przeżyć. Było to, oczywiście, marne dzieciństwo. Gorzej. Marne, irlandzkie dzieciństwo. Gorzej, irlandzkie, katolickie, marne dzieciństwo…”. RECENZJA TUTAJ 8/10

Angel Heart – Harry Angel (1987). Nowojorski detektyw (Mickey Rourke), dostaje zlecenie od Louisa Cyphre’a (Robert De Niro). Musi odnaleźć muzyka jazzowego, który nie wywiązał się z kontraktu. Harry zanurza się w świat magii, voodoo, satanistycznych obrzędów. Wszystko przyprawione szczyptą seksu, schizofrenii, snu i krwi. Pamiętam ponure miasto, skąpe oświetlenie, pot na twarzach. Dobre, gęste od tajemniczej atmosfery kino. 9/10

Midnight Express – Ekspres o północy (1978). Pierwsze piętnaście minut tego filmu już pokazuje, że Parker doskonale potrafi budować napięcie i grać emocjami. Nie uwierzę, że jest ktoś na kim sceny na lotnisku nie zrobią wrażenia. Historia amerykańskiego studenta aresztowanego podczas próby przemytu haszyszu. Osadzony w tureckim więzieniu przeżywa największy koszmar w swoim życiu. Tortury, sadystyczni klawisze, psychopatyczni współwięźniowie. Znajduje wsparcie u Maxa (John Hurt). Odżywa w nim nadzieja i rozgrzewa się wizja ucieczki. Genialna muzyka (nagrodzona Oscarem), z przegenialnym motywem muzycznym „The chase”. Dodatkowo Oscar dla Olivera Stone’a za scenariusz i 4 nominacje w innych kategoriach. 9/10

Pink Floyd The Wall (1982). Ściana to kawał muzycznej historii i jedna z moich ulubionych płyt wszech czasów. W filmie poznajemy muzyka rockowego o imieniu „Pink”, który siedząc sam w pokoju hotelowym wspomina swoje życie. Beztroskie dzieciństwo, lata wczesnej młodości, wojnę. W końcu wybuch talentu, kariery, masa fałszywych ludzi, szaleństwa i nieprawdziwej miłości. Dla mnie osobiście – wielki film. Bob Geldof, jako Pinky, Peter Biziou za kamerą, muzyka Rogera Watersa. Ten film nie ma dla mnie słabych stron. 10/10

Tak jak widać Alan Parker zawsze kręcił filmy o zaangażowanej tematyce (z drobnymi wyjątkami :). Często brał się za ekranizacje, historie oparte na faktach, biografie. I chociaż to solenizant z 14 lutego, czyli Walentynek, gorącej miłości w jego filmach nie uświadczymy w nadmiarze. Najbardziej zależy mi na nadrobieniu Sławy i The Commitments.