Her (2013)

I znowu jest cudownie, znowu jest początek. Poznawanie siebie nawzajem. Ona jako sztuczna inteligencja wydaje się być idealna. Powie wszystko czego on zapragnie. Wiecie jak to jest (wiecie?), jak na początku związku nie widzi się wad. Jest cudownie, wszystko pasuje. Problemy? Jakie problemy. Przecież najważniejsze jest to, by ją usłyszeć, opowiedzieć jak minął dzień. Choć Teodor nie może spojrzeć na Samantę, gdyż ta funkcjonuje tylko w układach scalonych gdzieś daleko na serwerze, zupełnie mu to nie przeszkadza. Czuje ją i jej bliskość. Wielka w tym zasługa jej głosu i tego co mówi.

Jako widz sądziłem, że twórca będzie dalej szedł tą drogą. Nie byłoby to złe rozwiązanie. Idealny system i człowiek po drugiej stronie. Love story ze sztuczną inteligencją i happy end na końcu. Jonze jako diablo inteligentny scenarzysta, pokazał prawdę o związkach. Pokazał ludzką stronę komputerowego systemu.

Jeżeli maszyny będą w przyszłości oglądać taki staroć jak Her, będzie to dla nich film kultowy. To tutaj tak naprawdę Jonze ukłonił się do samej ziemii cybertechnologiom. Maszyna u Spike’a nie idzie dalej niż człowiek. Jest po prostu tak samo… ludzka. KAŻDY związek przechodzi kryzys. Tak też jest u Samanty i Teodora. Dochodzi do drobnych utarczek i nieporozumień. I znowu zaczyna przeciekać…

To niesamowite jak dałem się wciągnąć w ten świat. W pewnym momencie w ogóle przestałem zauważać to, iż Samanta jest tylko głosem. Widziałem ją. Widziałem ją po drugiej stronie smartfona, którego używał Teodor. NAWET sądziłem, że akcja przybierze taki obrót, iż w końcu okaże się że wszystko jest tylko wielką mistyfikacją i Samanta istnieje naprawdę. Przecież MUSI istnieć. Teodor musi ją w końcu dotknąć.

Przecież był już tak długo samotny. Czy uciekając w świat wirtualny i otaczając się wirtualnymi „przyjaciółmi” jesteśmy mniej samotni? Czy odwracając na chwilę głowę od naszego avatara, przy którym istnieje napis FRIENDS: 345 (lub więcej), zobaczymy kogoś w naszym pokoju?

Low sci-fi budget. Tak się pisze o Her. Tutaj wszystko zaczyna się od scenariusza, pomysłu. Tutaj, nie obawiam się tego napisać, geniusz w osobie reżysera i scenarzysty dał mi wielką radość z istnienia takiego medium jak kino. Znowu zobaczyłem jak można pięknie opowiedzieć historię. Jak wielka jest zasługa oryginalnego scenopisu. Wielka zasługa też dwóch głównych aktorów. Joaquin Phoenix to dla mnie najważnieja obecnie postać w aktorskim świecie. Pokazał w tym skromnym skądinąd filmie całe spektrum zachowań. Od samotnego po radosnego. Od przestraszonego po rozzłoszczonego. Jego Teodor jest samotny jak nikt. Zaś Hoyte Van Hoytema, operator, wie jak spotęgować nastrój i uczucia. Patrzący w odległy punkt algomeracji miejskiej Phoenix tonie w stalowych barwach. Zanurzony w melancholijnym nastroju, napiszę raz jeszcze, jest samotny jak nikt inny na tej planecie. I nie lubię tego pisać, jednak czując te wyświechtane „motyle w brzuchu”, świat wokół Teodora też je czuje. Radosne kolory, niczym dojrzałe pomarańcze, ciepłe słońce na twarzy bohatera i odbijające się jasne promienie od fal.

Cudowny nastrój. Przypomnę raz jeszcze Lost in Translation i osobisty wyskok w kierunku sfilmowanych lokacji. Tak samo jak w obrazie Sofii Coppoli, tak i tutaj, twórcy posiłkowali się wielkimi azjatyckimi metropoliami. W przypadku Her jest to Shanghai. Najbardziej zaludnione miasto w Chinach. Reżyser pokazał, że to jak dużo ludzi jest wokół Ciebie jest kompletnie bez znaczenia. Było mi dane przechadzać się w tych samych miejscach co Teodor. Też widziałem ocean świateł rozpościerający się po północy za hotelowymi oknami. Ponad 20 milionów ludzi i nie znasz nikogo. No… może parę osób.

Powoli kończąc, chciałbym zaznaczyć, że w filmie nie chodzi tylko o potrzebę miłości. Reżyser chciał pokazać, że coraz częściej uciekamy do świata wirtualnego. Nie zawsze w poszukiwaniu, częściej by nie musieć szukać właśnie. By nie musieć przebywać z ludźmi, którzy już kogoś znaleźli. Można tak jak Teodor zaszyć się w swoim mieszkaniu i spędzić popołudnie z animowanym astronautą i razem z nim eksplorować obce planety. Można też walczyć jak szalony o kontakt i związek. Tak jak randka w ciemno Teodora. Świetna w tej roli Olivia Wilde pokazała na czym polega bitwa z biegnącym na złamanie karku czasem. Strach przed spędzeniem reszty życia w samotności odciska przerażające piętno na twarzy. Jest przy tym tak brutalnie szczera…

Spike Jonze stworzył film dla całych pokoleń. Dla tych dorastających, by na chwilę zwolnili, wstali, obejrzeli się za siebie i co najważniejsze… zaryzykowali. Nawet pytaniem, jak Teodor w ostatnich scenach.

Dla tych doświadczonych i tych poobijanych przez życie. By zrozumieli, że blizny dodają uroku, a świat potrafi zatoczyć piękne koło i napisać nową historię.

W końcu dla tych, którzy mają jeszcze czas naprawić wspomniany, przeciekący dach w salonie. Przecież skoro już raz powiedzieliście sobie „Kocham”, to kochaliście naprawdę. Zgadza się?